Po pierwsze dlatego, że główne role stworzyli Robert Redfort i Barba Streisand. Sama nie wiem, do którego z nich mam większą słabość. Film o miłości niespełnionej, za to pięknie opowiedzianej, a w tle Ameryka od lat 30. poprzez II wojnę światową, polowanie na czarownice. Ona Żydówka, polityczna aktywistka, on raczej apolityczny, za to o ujmującym spojrzeniu, spotykają się na przełomie lat, próbując coś zbudować. Do tego niezapomniana piosenka w wykonaniu Streisand Memory... Mogłabym oglądać i oglądać.
James Bond mawiał "Nigdy nie mów Nigdy". Hindusi mówią: "Kabhi Alvida Naa Kehna", czyli "Nigdy nie mów żegnaj". Hit bollywoodzkiej kinematografii ostatnich lat, historia par, które żyjąc w stałych związkach, nie szukając miłości, znajdują ją obok. Przypadkowe spotkanie odmienia wszystko, przyjaźniąc się odnajdują uczucie, na które nie byli gotowi. W roli głównej bożyszcze, westchnienie milionów kobiet Shahrukh Khan jako Dev oraz Rani Mukerji jako Maya Talwari masa hinduskiej muzyki. Film nie tylko dla fanów Bollywoodu.
"Mężowie i żony" to opowieść o miłości niedoskonałej, zmieniającej się z biegiem czasu, okłamującej i dotkliwej. Woody Allen nie bez kozery postawił na specyficzny, bardzo realistyczny montaż i pracę kamery: wszystko w tym filmie zdaje się mówić "takie jest życie". Żony wiedzą o sobie wszystko - co lubią jeść, co przeszkadza im w drugiej osobie, jakie są małżeńskie tajemnice. Mężowie wychodzą razem na piwo, gapią się na młode dziewczyny, opowiadają o wczorajszym seksie. Czy nie znamy tego z przysłowiowego "realu"? Z czasem okazuje się, że także i miłość nie jest jedną z platońskich idei. Zakończenie jest tak gorzkie, jak i zabawne.
"Siedem dusz" chwyta za serce, choć początkowo przypomina bardziej film sensacyjny niż dramatyczny. Przez cały obraz towarzyszy nam uczucie niepewności, poszukiwania prawdy i przekornie, zawodu. Zawodu z tego, że opowiedziane w filmie przypadki zdarzają się raz na milion. Ben Thomas nie tylko zmienia życie ludzi, którzy na to w zupełności zasłużyli (choć i to jest trudne do oceny), ale i własne. Odmienia go właśnie miłość. I choć naznaczona chorobą (motyw znany choćby ze słynnej "Szkoły uczuć", na której wychowało się całe pokolenie nastolatków), to nie taka landrynkowa.
To propozycja dla fanów mocnych emocji, ale bez krzty sentymentalizmu. Piękna, tragiczna historia dwóch zbłąkanych ludzi. A zaczyna się niebanalnie. - Ożeń się ze mną - wypala Sibel do Cahita w szpitalnej stołówce, choć widzą się po raz pierwszy. Ona - pochodzi z tureckiej rodziny, chce się wyrwać od restrykcyjnej tradycji. On - nie ma nic do stracenia, jest na skraju, trafił do szpitala po próbie samobójstwa. Przystaje na propozycję Sibel, określoną jednak jasnymi zasadami "białego małżeństwa". Żyją razem, ale osobno. Jak nietrudno się domyślić - tych dwoje pewnego dnia zakocha się w sobie. Szkoda tylko, że wtedy będzie już za późno... Film trzyma w napięciu, kipi mocnymi scenami, jest pełen zwrotów akcji, ale ma niekoniecznie szczęśliwe zakończenie. Tylko spokojnie, nie jest przygnębiający.
Idealny na Walentynki tym bardziej dlatego, że swoja premierę miał wprawdzie w 1946 r., ale właśnie 14 lutego. Piękna historia dwojga ludzi, którzy na zewnątrz prześcigają we wkłuwaniu sobie coraz to boleśniejszych szpilek (ona jest zdolna nawet wyjść za innego mężczyznę, by wzbudzić w nim zazdrość). Częściej, niż słowa "kocham" padają tu: "nie masz pojęcia, jak strasznie cię nienawidzę". Ale w głębi duszy... Wymarzona aktorska para: legendarna, nieziemska amerykańska ruda piękność Rita Hayworth i zimny, choć zabójczo przystojny Glenn Ford. Warto obejrzeć ten film także ze względu na kultowe sceny w historii kinematografii (zdejmowanie rękawiczki przez Hayworth wywołało burzę).
Absolwent to miód na moje serce. Myślę, że nie trzeba tu wiele opowiadać. Dlatego krótko: Benjamin (młody, przystojny i znakomity Dustin Hoffman!) właśnie skończył college i dość nieudolnie zastanawia, co robić dalej. Wdaje się w romans z sąsiadką, dużą starszą od siebie panią Robinson (piękna Anne Bancroft). Niespodziewanie zakochuje się jednak... w jej córce Elaine (równie piękna Katharine Ross). Znakomita muzyka Simon&Garfunkel, mistrzowskie aktorstwo. I cudowna scena finałowa w kościele! Film, niepozbawiony inteligentnego humoru, nastraja bardzo pozytywnie. Oskar za reżyserię. Idealna propozycja na walentynkową randkę.
Kolejna część Dekalogu Krzysztofa Kieślowskiego z 1988 r. Gra młodziutki Olaf Lubuszanko i jeszcze młoda Grażyna Szapołowska. Dziewiętnastoletni Tomek wieczorami odsłania stojącą na stole lunetę i zaczyna obserwować. Cel - okno w mieszkaniu starszej Magdy, w wieżowcu naprzeciwko. Początkowa chłopięca ciekawość przeradza się w głębokie uczucie. Tomek kocha Magdę, robi wszystko, żeby się do niej zbliżyć. Klasyka w najlepszym wydaniu. Zresztą, do oglądania Kieślowskiego nie trzeba specjalnie namawiać.
Olivier Barrett IV (Ryan O' Neal) studiuje prawo na Harvardzie, jest synem multimilonera, trochę snobem. Dla Jennifer Cavilerri (Ali MacGraw) jest zwykłym bufonem. Ona studiuje muzykę, jest córką zwykłego piekarza, inaczej postrzega świat. Mimo że różnią się od siebie w każdym calu, zakochują się w sobie... "Love Story" to typowy melodramat, który prędzej czy później każdy oglądnie w Walentynki. Po film często sięgają polskie stacje telewizyjne (podobnie jak "Znachor" pojawia się co roku w Zaduszki). Love Story to amerykańska wersja "Trędowatej" - jest mezalians, jest wielka miłość, jest choroba, są łzy. Film z 1970 r. był siedmiokrotnie nominowany do Oscara. Film do dzisiaj jest światowym megahitem. Oprócz przyzwoitej gry aktorów, atutem jest świetna muzyka i to, że wzrusza jak żaden inny.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze