Jeszcze kilka lat temu granica między Guben i Gubinem była wyraźna. Zarówno formalna, jak i estetyczna. Teraz się zaciera coraz bardziej, a okolice Nysy są świetnym terenem rekreacyjnym. W ostatnich latach miasto wydało miliony na poprawę estetyki, zieleń, renowację skwerów i odbudowę zapuszczonych terenów. To widać na każdym kroku. Aż miło się spaceruje po takim mieście. Spaceruje i jeździ na rowerze, bo tu rowery traktowane są na równi z autami.
Warto przede wszystkim pospacerować po ukwieconym deptaku, zajrzeć do ruin fary, która cały czas robi niesamowite wrażenie, ale też usiąść na chwilę w uroczych zakątkach, np. ?egzotarium?, czyli dawnym ogrodzie założonym przez gubińskiego poetę Tadeusza Firleja. Stamtąd już tylko krok do Wyspy Teatralnej, przez którą można przejść czy przejechać rowerem na niemiecką stronę, gdzie osobny o mocnych nerwach mogą zajrzeć m. in. do starej fabryki włókienniczej, gdzie obecnie swą siedzibę ma Plastinarium Guntera von Hagensa, zwanego też Doktorem Śmierci (www.plastinarium.de/pl).
Niedawno wybudowano też ścieżkę rowerową, którą możemy dojechać z centrum Gubina nad nieduże jeziorko koło Żytowania.
Gubin leży też na bardzo długiej, bo liczącej aż 591 km trasie rowerowej. Wiedzie ona od Gór Izerskich do plaż Morza Bałtyckiego (www.oderneisse-radweg.de). Kierując się w stronę Forst jedziemy ścieżką, która prowadzi koroną wałów, skąd jest doskonały widok na pola, łąki, rozlewiska rzeki. Nad głowami krążą bociany. Po drodze przejeżdżamy przez malownicze niemieckie wioski położone nad samą rzeką. Na furtkach gospodarstw widać swojskie napisy "frische Eier" (świeże jajka). Przerwę robimy sobie koło Wasserwerg w Griessen, czyli starej elektrowni wodnej, cały czas czynnej. Mieszkańcy wsi czekają na turystów. Wystawiają latem stoliki nad rzeką i sprzedają lody, kiełbaski z grilla, piwo i przepyszną lemoniadę.
Park Mużakowski jest naszą najcenniejszą perełką turystyczną, a niestety mało osób nadal o nim wie. No może coś słyszało, ale nigdy nie było. A szkoda. To miejsce urzeka nawet tych, których nie interesują parki, zieleń, historia czy architektura. Wystarczy, że sobie wyobrazimy plan, jaki miał twórca parku książę Hermann von Puckler-Muskau, znany niemiecki twórca ogrodów krajobrazowych. Zainspirowany ogrodami angielskimi przekształcił rodową rezydencję w rozległy park. Miał obejmować miasto, wsie, tereny rolnicze, przemysłowe, łąki, rzeki i stawy. Powstawał przez 30 lat i nigdy w całości plan nie został zrealizowany. Obecnie park położony jest po obu brzegach granicznej Nysy Łużyckiej (po polskiej stronie 522 ha, po niemieckiej - 206 ha).
Można spacerować, odpoczywać, piknikować, ale bardziej aktywni mogą zjechać park i okolicę na dwóch kółkach. Piechurzy mogą wybrać się na dłuższy spacer do Europejskiego Geoparku Łuk Mużakowa.
Księżycowy krajobraz, jaki tworzą formy erozyjne na terenach pokopalnianych niejednego przyprawi o zawrót głowy. Łuk jest moreną czołową ukształtowaną przez lodowiec ok. 340 tys. lat temu. Jako jedyny tego typu twór geologiczny jest widoczny z kosmosu. Obecnie na jego terenie znajduje się blisko sto zbiorników wodnych, które są pozostałością po dawnych kopalniach węgla brunatnego. Dzięki zawartości różnych związków żelaza woda w nich przybiera barwę od turkusowego przez brunatny aż do pomarańczowego.
Więcej na stronach: www.kobidz.pl (na bocznej mapce klikamy na Łęknicę), www.muskauer-park.de
To miejsce szczególe z kilku względów. Przede wszystkim to muzyka, która od 10 już lat przyciąga tu znakomitych artystów z całego świata i melomanów z różnych zakątków Polski. Niedługo, bo 17 sierpnia, rusza jubileuszowa edycja festiwalu Muzyka w Raju (www.muzykawraju.pl). Warto wybrać się chociaż na jeden koncert, a przy okazji poczuć niesamowity klimat miejsca.
Każdy odkryje pewnie pocysterski kompleks po swojemu, zwróci uwagę na inny detal w przebogatym wystroju kościoła, poczuje inny zapach w pięknych ogrodach i usłyszy inne dźwięki w skromnym wirydarzu, którym przechadzali się wieli temu cystersi.
Bo muzyka na festiwalu jest oczywiście piękna, cudowna, oszałamiająca. Ale Paradyż to nie tylko koncerty. To także ogród nad rzeczką, którą można popływać kajakiem. Idzie się nad nią ścieżką wśród jabłoni i grusz, a z boku rosną pory i ziemniaki.
Paradyż to też krypta pod główną nawą kościoła. Wchodzi się do niej stromymi schodami ze świecą w dłoni, bo nie ma tam światła. Drewniane trumny wyglądają, jakby wczoraj odebrano je od stolarza, tylko daty na wiekach sugerują czas ich pochodzenia: 1754, 1774, 1790. Opaci w starych habitach śpią sobie spokojnie, czekając na zmartwychwstanie. Rysy twarzy prawie nie zmienione przez lata, nawet rzęsy i wąsy są na swoim miejscu. Czasem, gdy im się nudzi, ich duchy przechadzają się po seminarium. Podobno szczególnie upodobali sobie pokój rektora, gdzie kiedyś urzędował opat zakonu cystersów.
Te przyjazne duchy zapraszają do Paradyża.
Wielkimi krokami zbliża się Przystanek Woodstock. Tysiące młodych ludzi przyjedzie na pole namiotowe na skraju miasta. Między koncertami można jednak wybrać się do Kostrzyńskich Pompei czyli pozostałości starego miasta, które zostało zrównane z ziemią w 1945 r.
Dawny Kostrzyn był pięknym miastem z gęstą siecią uliczek, wzdłuż których stały renesansowe i barokowe kamienice. Był rynek, kościół farny i okazały zamek. Wszystko mieściło się wewnątrz potężnych murów kurtynowych. Kostrzyn był bowiem twierdzą wzniesioną przez Jana z Kostrzyna w XVI w. Tętniące życiem miasto zniknęło podczas trwających przez dwa miesiące walk w 1945. A nowe, polskie miasto Kostrzyn rozwijało się na dawnych przedmieściach koło dworca kolejowego.
Kilkanaście lat temu zapomniane, porośnięte gęstwiną drzew i krzewów terytorium Pompejów stało się atrakcją turystyczną. Odsłonięto dobrze zachowane, brukowane ulice i chodniki, fragmenty budynków i piwnic: cały układ urbanistyczny z placami i przebiegiem ulic. Są ruiny kościoła farnego pw. Najświętszej Marii Panny, fragmenty kamiennych schodów przypominają gdzie stał zamek, a cokół, gdzie stał pomnik Jana z Kostrzyna. Najlepiej wcześniej pooglądać stare fotografie, choćby w Internecie, potem przejść się prawdziwymi ulicami i puścić wodze wyobraźni. Zachowały się niektóre budowle twierdzy, mury, wzdłuż których prowadzi promenada, bastiony Król, Brandenburgia, Filip, rawelin August Wilhelm czy bramę berlińską. Jak wyglądał Kostrzyn można też przekonać się w Muzeum Twierdzy Kostrzyn, które mieści się w Bramie Berlińskiej, niedaleko przejścia granicznego
Park Narodowy Ujście Warty to jeden z najcenniejszych obszarów ornitologicznych w Europie. Ale, aby przyjrzeć się mu bliżej, trzeba zaopatrzyć się w lornetkę, cierpliwość, dobry budzik, który wybudzi nas w środku nocy, ciepłą odzież i wodoodporne buty, a nawet szuwary. Przez środek parku przepływa Warta, która rozlewa się na wielu hektarach łąk i mokradeł. Można tu spotkać ponad 260 gatunków ptaków, z czego dla ponad 170 gatunków park jest miejscem lęgowym. Wprawdzie najbardziej widowiskowe są stada ptaków podczas wędrówek, kiedy imponujące stada zatrzymują się na rozlewiskach, ale i teraz ptaki można podglądać na jednej z tras turystycznych.
Dla tych, którzy sa nastawieni mniej survivalowo jest do dyspozycji stacja ornitologiczna z wieżą widokową znajduje się w Chyrzynie (tuż za granicami Kostrzyna w kierunku Słońska). Czynna w dni robocze w godz. 7.30-15.30, a w dni wolne od pracy w godz. 9-17.
Orzeźwiające młode wino w upalny wieczór na stoku winnicy... Aby przeżyć takie cudne chwile, wcale nie trzeba jechać do Francji. Wystarczy wybrać się do którejś z lubuskich winnic, które 3-5 sierpnia zapraszają na kolejny Weekend Otwartych Winnic. W programie zwiedzanie plantacji, krótkie wprowadzenie w tajniki uprawy winorośli oraz degustacja lokalnych produktów. Winiarze czekają na gości od godz. 12 do 18. Koszt wizyty w jednej winnicy to 15 zł od osoby. Najlepiej zjawić się na winnicy o pełnej godzinie, a wcześniej uprzedzić o swojej wizycie dzwoniąc do winiarzy. Winnica Miłosz w Łazie (tel. 609 882 325 winnicamilosza.com.pl), Kinga (609 528 581 http://www.winnicakinga.pl/), Na Leśnej Polanie (609 179 127 http://www.agrinpol.pl/winnicaproczki/), Julia (603 382 854 http://www.winnicajulia.pl), Cantina (691 914 849 http://www.winnicacantina.pl/), Equus (504 286 758 http://www.winnicaequus.pl/) oraz Ingrid (697 515 113 ).
W porcie w Cigacicach wsiadamy na galar. Jeden mieści 12 osób. Ławki ustawione dookoła stołu. Jest drewniana platforma, na której można się nawet położyć i dach, który w razie potrzeby chroni od słońca czy deszczu. Płyniemy najpierw Odrą, potem wpływamy do Obrzycy. Na skarpie podziwiamy winnicę Stara Winna Góra państwa Krojcigów w Górzykowie. Wpływamy na małe malownicze jeziorko, gdzie bosman opowiada o otaczającej nas przyrodzie, historii winnic w tym rejonie, pokazuje gniazdujące tu czaple i bociany oraz bobry. A w wodzie widać pływające ryby. Po chwili wracamy do portu. Rejs trwa nieco ponad godzinę. Bilet dla jednej osoby kosztuje 15 zł.
Albo nieco rozbudowana wersja, czyli płyniemy do wsi Wielobłota. To trwa ok. 3 godzin. Stamtąd na przyczepach wysłanych sianem ruszamy do winnicy Miłosz we wsi Łazy.
Tam jest degustacja win, winiarskie opowieści. Można zamówić catering albo zrobić ognisko. Wracamy galarem do portu.
Galar można też wynająć na cały dzień i płynąć, gdzie się chce. - Bardzo często płyniemy na jakąś nadrzeczną polankę, tam rozpalamy ognisko czy grilla, robimy piknik i po kilku godzinach wracamy do portu - mówi Piotr Włoch, bosman.
Na wycieczki większą grupą warto wcześniej zarezerwować sobie galar pod nr. tel. 531 55 99 30. W sobotę i niedzielę galary czekają na indywidualnych turystów. Galar odpływa od godz. 11 co półtorej godziny z portu w Cigacicach.
Nowa Sól jeszcze niedawno portu się mogła wstydzić. Teraz okolice Odry zaczynają wyglądać jak z pocztówek zachodnich miasteczek. Odnowione kamieniczki, miejskie skwery, nowiutki port, knajpki nad rzeką, Park Krasnala oblegany przez dzieci z całego południa województwa. Wkrótce powstanie część rekreacyjna dla dorosłych. jest ścieżka rowerowa nad Odrą łącząca wszystkie atrakcje i prowadząca m. in. do pobliskiej Starej Wsi z winnicą Kinga.
Atrakcją jest przede wszystkim biesiada i degustacja w zabytkowej rybakówce, która znajduje się nad samą Odrą. - Zwykle przyjmuje się gości w piwnicach, które zwykle kojarzą się w winiarstwem, a my zapraszamy do drewnianej szopy, którą kiedyś używano do chowania łodzi i suszenia sieci - mówi Kinga Kowalewska-Koziarska, właścicielka winnicy. Można tu liczyć na oprowadzenie po winnicy, opowieści związane z miejscem (m. in. będzie można zobaczyć jedyny krzew winorośli, który przetrwał wielką powódź w 1997 r.). Pani Kinga podpowie, jak robić swoje własne wino, ale też jak inaczej można wykorzystać to, co pochodzi z winorośli. Specjałem winnicy są, oprócz win, konfitury winogronowe, marynowane grona, octy winne czy kiszone liście winorośli. Na pewno można też liczyć na domowy chleb ze smalcem na dziczyźnie. Do winnicy można dopłynąć Odrą galarami z Nowej Soli (wystarczy wcześniej zadzwonić pod nr. tel. 609 528 581).www.winnicakinga.pl
Łagów, Gryżyna, Żagań? Gdzie, Waszym zdaniem, warto się wybrać na wakacyjną wyprawę? Gdzie lubicie spędzać wolny dzień? Co polecacie, a może przed jakim miejscem chcielibyście ostrzec innych?
Czekamy na państwa opinie, oceny, opisy miejsc w naszym województwie, gdzie byliście, które warto polecić, ale i te, w których wasza noga więcej nie postanie. Na listy i wakacyjne opowieści czekamy pod nr. tel. 068 328 81 45 i adresem e-mail: listy@zielona.agora.pl lub beata.tokarz@zielona.agora.pl
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze