Zbigniew Majewski słynie głównie z półki turystyczno-podróżniczej. Wyruszał już konnym zaprzęgiem m.in. do Barcelony, na Dożynki Prezydenckie w Spale pod Warszawą (470 km) czy na kostrzyński Przystanek Woodstock.- Wizjoner - określają go niektórzy. Ale jak Szeryf sobie coś postanowi, to zazwyczaj to realizuje. Kiedyś, w latach 70. wpadł na pomysł, by w Drzonkowie stworzyć kompleks sportowy. I co? Mamy Wojewódzki Ośrodek Sportu i Rekreacji. To jego dzieło.
Majewski uwielbia konie, prowadzi w Drzonkowie stadninę. Gdy tylko ma okazję, przekonuje do wagi tych zwierząt w kulturze. Stąd hasło wypraw: Koń w służbie człowieka i kulturze ludowej wczoraj i dziś. Wygłasza prelekcje, organizuje szkolenia z wiedzy o koniach.
Fot. Agnieszka Wocal / Agencja Gazeta
W lutym 2011 r. Szeryf obchodził 80 urodziny. Hucznie, z pompą, na stu gości. Co ciekawe, 70. urodziny wyprawiał także w lutym, tyle że...2002 r. Jak to możliwe? Prawdę o jego rzeczywistej dacie urodzin obnażyła niedawno wycieczka w rodzinne strony i wykopaliska w parafialnym archiwum. Okazało się, że w dokumentach zapisano, co innego niż oficjalna wersja Szeryfa. Przy okazji okrągłego jubileuszu powiedział Andrzejowi Tomasikowi, dziennikarzowi Gazety: - Z funkcji jestem dziś nikim, zwykłym, ale cholernie zaangażowanym człowiekiem. Lata lecą, lecz nie opuszczają mnie żarliwość i dociekliwość. Można odbierać to tak, że chodzę i się do wszystkiego przypieprzam. Niewygodny przez to jestem. Ale nie szukam poklasku. Niektórzy pytają przy różnych okazjach - co mnie to obchodzi. Obchodzi mnie! Taki już jestem.
Na jednym pokonferencyjnych bankietów nasze gumowe ucho usłyszało, że o Majewskim powstaje książka pod roboczym tytułem Szalony Szeryf z Drzonkowa.
Obstawia niemal wszystkie imprezy w Zielonej Górze. Koncerty, festiwale, konferencje, wernisaże, premiery. Jest wszędzie. Czynnie bierze udział w konkursach Gazety, jest zawsze pierwszy. Kiedyś kolekcjonował też autografy, ale ostatnio chyba zaprzestał. Może zebrał już wszystkie?
Pan Mariusz jeździ np. do Paradyża, obowiązkowo stawia się na promocjach doktorskich na Uniwersytecie Zielonogórskim. Nie ominął XX Rocznicy Koronacji Obrazu Matki Bożej Rokitniańskiej w bibliotece Norwida. Lubi briefingi u marszałka. Niekiedy zabiera ze sobą zeszyt i długopis, by pilnie notować. - Piszę do katolickiej gazety - powiedział mi kiedyś.
Fot. Sebastian Rzepiel / Agencja Gazeta
Świetnie zna historię Zielonej Góry. Potrafi o niej opowiadać godzinami.
Czy to z dziennikarzem, czy z profesorem lub artystą - z każdym wita się niezmiernie serdecznie. Zawsze kulturalny, uprzejmy, uśmiechnięty. Bardzo pozytywna postać. Pozdrawiamy!
Zdzisław Piotrowski, samozwańczy Szambelan, słynął z przechadzek po deptaku w szlacheckim kontuszu i z szablą w dłoni. Ostatnio kontusz wdziewa rzadziej. Udziela się w tzw. dziennikarstwie obywatelskim. Napisał też kilka książek z cyklu historical fiction, które opatrzył szyldem Może tak było?. Zaliczył do nich m.in. tytuły takie jak Anegdoty zielonogórskiej starówki czy "Grunberg - Anno Domini 1724 i sześć lat kolejnych".
Przyznaje: jest raptusem, lubi koloryzować, mieszać w historii, bawić się legendami. - To zbeletryzowane uzupełnienie historycznych faktów, opis wydarzeń, które moim zdaniem mogły mieć miejsce. Na przykład córka burmistrza wyszła za pewnego trębacza z Poznania - to jest fakt, ale już, jak przekonywała tatusia do popełnienia mezaliansu, to już moje domysły.
Szambelan kilka razy sypnął garścią rewolucyjnych pomysłów. Np. chciał odkopać źródło Złotej Łączy. - A co nam szkodzi? - pytał. - Ile jest miast, gdzie sobie rzeczka ładnie płynie? Wszyscy mówią, że dziecko wpadnie, ale przecież wszędzie może wpaść - przekonywał.
Szambelan jest ambasadorem starówki. Nikt mu tego nie odbierze. Choćby wygnał. A tak było 10 lat temu. Szambelan rezydował w ratuszu w swojej Izdebce. O porządek nie dbał, choć zaglądali tam turyści. Prezydent Listowski nie wytrzymał i wygnał.
Fot. Sebastian Rzepiel / Agencja Gazeta
Piotrowski odnalazł niedawno skradzioną figurką Bachusa. - Co my byśmy bez niego zrobili? Chyba byśmy zginęli. Szambelan to jednak dobry stróż deptaka - chwaliła go wiceprezydent Wioleta Haręźlak.
Lesław Zub, z wykształcenia geograf, jeździ taksówką niezależną, czyli niezrzeszoną w korporacji. Nie pozostaje obojętny na absurdalną drogową rzeczywistość i walczy o swoje jak lew, nawet, gdy ceną miałaby być pokaźna kolekcja mandatów. Jeśli coś mu nie pasuje, nie boi się awanturować, iść pod prąd. Nierzadko używa mocnych słów. Ale zawsze w dobrej wierze.
Miastem poruszył już trzy lata temu, gdy wymyślił akcję protestacyjną pod hasłem 666 taksówek na 66-lecie PRL-u. Pod jego działaniami podpisało się ponad stu taksówkarzy. Żądali, by miasto nie zwiększało limitu taksówek o 75 nowych aut.
Później Zub walczył o bezsensowne, jego zdaniem, umieszczenie znaku zatrzymywania się przy ul. Długiej. - W tym miejscu mogłyby powstać co najmniej cztery miejsca parkingowe. Dlaczego znak ma być dla kierowców batem, a nie ich przyjacielem? - pytał bojowo.
Jedna z ostatnich akcji Zuba to Nur fur Deutsche. Lesław Zub przymocował w swojej taksówce tabliczkę z takim właśnie napisem. Nie wozi klientów do galerii Focus Mall, hipermarketów, dyskoteki Heaven. I choćbyś zaproponował podwójną stawkę, dobry napiwek, był radnym czy prezydentem - są miejsca, w które z Zubem nie pojedziesz. Taksówkarza irytuje, że na postojach mogą stać tylko taryfiarze ze Zrzeszenia Transportu Prywatnego.
Lesław Zub dał się poznać też podczas ostatniego Winobrania, gdy przechadzał się po deptaku z olbrzymim, większym od siebie transparentem, nawołującym kierowców do odstawienia alkoholu.
Jarosław Brożyna to klasyczny frik. Latem przemyka po starówce w swoim sztandarowym stroju: krótkich obcisłych spodenkach i białej koszulce typu bokserka. Zimą wkłada strój narciarza, jesienią płaszcz ala Baltazar Gąbka. Wszystkie kolekcje, nieważne na jaką porę roku, łączy jednak charakterystyczny znak rozpoznawczy: adidasy.
- Co? Że niby dziwak jestem? No i dobrze. Ubieram się w zależności od nastroju - tłumaczy Brożyna. - Zielonogórzanie mogą mnie znać, jestem charakterystyczny. Powiadają: Janosik, co mi schlebia - opowiada.
Fot. Paulina Nodzynska
Jarosław Brożyna był kiedyś wziętym fotografem. - Woziłem zdjęcia do Warszawy. Ale interes się rozleciał, bo nie było zbytu na towar - mówi. Na razie nie pracuje, ale stara się być aktywny. - Wiersze piszę, fotografuję - mówi.
Deptak zna jak zły szeląg. Mieszka tu od lat 60. - Jak jakiś sklep przetrwa rok, to bohater roku - kwituje.
Ekolog, specjalista od komunikacji, działacz partii Zielonych, doktorant PAN. Autor wielu pomysłów, jak komunikacyjnie ulepszyć Zieloną Górę. Już kila lat temu walczył o tańsze bilety MZK i poprawę jakości jego usług. Nie chciał, by na placu Słowiańskim powstał parking. - Nie można tak brutalnie ingerować w tę przestrzeń. Należy jej się szacunek - oponował. Bronił wycinki drzew przy ul. Wyspiańskiego, nie godził się na usunięcie kilku hektarów lasu wokół Zielonej Góry.
Zabłysnął rewolucyjnym pomysłem na miejską komunikację. Proponował, by stworzyć szybką kolej miejską w miejscu dawnych torów, którymi jeździły pociągi towarowe. Zwoływał konferencje na skrzyżowaniu Moniuszki, 1 Maja i Wiśniowej, by zaprezentować planowaną trasę.
Chciał też, jako zapalony snowboardzista, budować sztuczny stok na Górce Tatrzańskiej. - W Poznaniu czy w Warszawie da się jeździć. Tam jest sztuczna nawierzchnia i nawet jak śnieg się wytrze, to dalej można szusować. U nas władze wspierają jedynie tzw. sporty siedzące, w ogóle nie myśląc o aktywnych. Szkoda, że na jedynym stoku połowa dnia schodzi na wdrapywaniu się na górę, bo orczyk nie działa. Zresztą jak jest uruchomiony, to ten 40-letni sprzęt działa tak wolno, że szybciej wejdzie się o własnych siłach - przekonywał.
Nie wahał się protestować w Słubicach, gdzie walczył o przywrócenie komunikacji na moście łączącym polskie miasto z Frankfurtem. - Pasażerowie jadący z Berlina pieszo pokonują 4 km z dworca kolejowego we Frankfurcie do dworca w Słubicach. Nie jeździ autobus, a powinien być - mówił.
Archiwum prywatne
Adam Fularz wyjechał do Warszawy. Ogólnopolskie stacje proszą go niekiedy o komentarze w sprawach komunikacyjnych. Na antenie TVN CNBC wypowiadał się o sensie budowy napowietrznej kolei Zakopane-Kraków.
W Zielonej Górze bywa od czasu do czasu. Można go spotkać na wernisażach czy imprezach winobraniowych.
Maciej Stadniczuk to pierwszy oficer rowerowy w Zielonej Górze. Z zaangażowaniem walczył o prawa zwolenników jednośladów. Załatwiał kontrapasy i stojaki, malował czerwoną farbą przejazdy rowerowe. Dopominał się legalnej jazdy na dwóch kółkach po parkach, wzmożonego patrolu policji na rowerach, montował spowalniacze. W ramach akcji Wyścig rower kontra samochód udowadniał, że bardziej niż autem, opłaca się poruszać rowerem. Jest jednym z inicjatorów Zielonej Strzały, działał w Zielonogórskim Towarzystwie Upiększania Miasta.
Fot. Sebastian Rzepiel / Agencja Gazeta
Stadniczuk nieraz realizował oryginalne, nietypowe przedsięwzięcia. Jak np. akcję Nie-pokój, inspirowaną Międzynarodowym Dniem Sąsiada. Przed Filharmonią Zielonogórską postawił wyjątkową instalację, która miała odzwierciedlać domowe wnętrze w przestrzeni miasta. Zachęcał, by zabrać ze sobą przyjaciół, karty, gazety i poczuć się jak u siebie. - Takie imprezy robi się na Zachodzie - tłumaczył.
Fot. Sebastian Rzepiel / Agencja Gazeta
Prywatnie Maćkowi też nie brakuje zapału do szalonych pomysłów. Z pasją opowiada o swojej terenowej hulajnodze, jaką ma tylko kilku ludzi w Polsce. Nas najbardziej zaskoczył, gdy opowiedział o swojej pieszej podróży na festiwal...pod Jelenią Górę. Wybrał się tam na pieszo, zabierając ze sobą jedynie plecak i kompas.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze