Park na osiedlu Braniborskim jeszcze do niedawna był bastionem zielonogórskiej przyrody. Wiekowe drzewa od przeszło stu lat tworzyły wewnątrz miasta enklawę zieleni. Aż do 16 maja. Wtedy do akcji wkroczyli pilarze. Park przyrody nagle zmienił się w teren prywatny. Uniwersytet sprzedał deweloperowi ziemię, którą za symboliczną złotówkę otrzymał od miasta.
Fot . Anna Krasko/Agencja Gazeta
Przedsiębiorca postanowił wykarczować roślinność, a w jego miejscu postawić blok. Jako pierwsza pod topór poszła 150-letnia lipa. Raz po raz na ziemię padały kolejne okazy. Ludzie wszczęli protest i w końcu wycinka została wstrzymana. Wyrządzonych szkód i życia drzewom nikt już jednak nie przywróci.
Oto przykład na to, jak można w skuteczny sposób zniechęcić ludzi do podróżowania PKS-em. Dworzec to ruina. Zamierzchły relikt lat 70. Do wymiany jest tu praktycznie wszystko. Począwszy od fasady budynku, poprzez obskurne barierki na stanowisku dla podróżnych, kończąc na przypominającym azbestowe zadaszeniu.
Fot. Kacper Kubiak / Agencja Gazeta
Okaz nędzy i rozpaczy, którego nie uratuje namiastka nowoczesności wprowadzona do jego wnętrza. Ratunkiem może będzie przejęcie obiektu przez miasto. Patrząc jednak na następny punkt na mapie, można w to szczerze wątpić.
Czy ktoś tutaj oszalał? Najbardziej oczekiwana inwestycja powstała w oparciu o architekturę disco-polo? A może w przyszłości, w miejscu ciał niebieskich mają stanąć półki z musztardą i octem? Zielonogórskie planetarium, przynajmniej z zewnątrz, przypomina podmiejski market. Ciosany budynek ma tyle wspólnego z wystrzałem w kosmos, co PRL-owski wczasowicz z wyjazdem na Ibizę.
Anna Kraśko/AG
Niebo gwieździste nade mną, prawo moralne we mnie, jak mawiał słynny filozof. Ciekawe skąd prawo moralne do przedstawienia ludziom gwiaździstego nieba w tak tandetnej oprawie? Miejmy nadzieje, że planetarium Keplera to brzydal o bogatym wnętrzu. I to co zobaczymy w środku przeniesie nas w inną galaktykę.
Obrzydliwości z murów biją przechodniów po oczach. Zaczęło się od wulgaryzmów na poczcie i budynku galerii Focus. Później napisy pojawiły się na przystankach autobusowych, areszcie, budkach telefonicznych, murkach i gdzie tylko spojrzeć.
AGATA MICHALAK
Bluzgi są już na terenie całego miasta i z każdym miesiącem przybywa ich co raz więcej. Napisy: cwel, konfident czy frajer to najdelikatniejsze ze sformułowań, którymi posługują się ?graficiarze?. Wandale są bezkarni, a władze bezczynnie patrzą na to, jak zalewa nas fala prymitywizmu. Dzieci chłoną to jak gąbka, a urzędnicy udają, że tego nie widzą.
Ach, jak pięknie było tu za czasów prosperity. Lata 90. to był raj dla handlujących na ryneczku przy Gazowni. Można tu było nabyć niezawodne zegarki asashi, buty cobra, wiązane prawie jak w najku, a nawet szyte w Polsce oryginalne jeansy diesel. Dzień w dzień przewijały się setki osób. Biznes kwitł. A dziś?
ANNA KRASKO
Po dawnym bazarze została garstka zniszczonych straganów. Ryneczek Konfinu rozkłada się niczym padlina. Biedni handlarze mokną pod obskurnymi wiatami i z trudem wiążą koniec z końcem. Nikt nie chce stanąć w ich obronie. Na rynku Konfinu klient to rzadkość. Ostatnio widziałem tam psa z kulawą nogą.
Oto wizytówka naszego miasta. Wszyscy goście od siedemdziesiątych lat są zmuszeni podziwiać dom handlowy Centrum. To wzdłuż ulicy Bohaterów Westerplatte maszerują zwykle defilady. To stąd startują wszelkie miejskie biegi. Budynek jest już tak stary i brzydki, że pojawiają się głosy, by potraktować go jako zabytek socrealizmu.
Agata Michalak
Makabryła stulecia kształtuje wyobraźnie i zmysł estetyczny co raz młodszych pokoleń. W środku zmieniają się wystrój i przedsiębiorcy. Na zewnątrz gmach niczym skała. Spogląda na przechodniów głuchy i nieruchomy.
Życie zwierzaków w Mini ZOO w Zielonej Górze nie jest wesołe. Szlachetny daniel, kolorowe papużki, pocieszne baranki i futerkowiec muszą być przerażone. W królestwie zwierząt przy ul. Botanicznej rządzą plastikowe monstra. Prawdziwe zwierzaki topią się w gąszczu atrap. Z bajorka wypijają wodę sztuczne flamingi, a gigantyczna gąsienica straszy z narożnika parku.
Agata Michalak
Natłok badziewia jest porażający. Wydmuszkowy Pinokio i królewna śnieżka, budują u najmłodszego pokolenia wyczucie NRD-owskiego smaku. Podobne do ogrodowych krasnale oraz łabędź-ławka bezbłędnie wtapiają się w świat plastikowej fauny.
Agata Michalak
Pamiętam, jak dzisiejsze Gimnazjum nr 2 było jeszcze Szkołą Podstawową nr 3. Właśnie na tym szkolnym boisku zdobyłem swojego pierwszego gola z przerzutki. Pamiętam niestarannie wymalowane farbą linie na asfalcie i płotek za bramką z niebezpiecznie ostrymi krawędziami. Za placem do piłki mieściły się kosze z powyginanymi obręczami.
Agata Michalak
Gdy dotarłem tam po niemal 20 latach przypomniałem sobie jeszcze jedno. Wieczną kałużę w rogu boiska, w której zawsze topili się gracze. Na boisku przy ul. Cyryla i Metodego czas jakby się zatrzymał. Od lat 80. nie zmieniło się zupełnie nic. Kałuża na krzywym asfalcie leży jak leżała. I pomyśleć, że Jan Tomaszewski mówił, że to boiska typu orlik są toksyczne.
W ostatnich latach powstała tam piękna hala sportowa, boisko do siatkówki i siłownia pod chmurką. Miejmy nadzieję, że feralne boisko wkrótce także zmieni swoje oblicze i zacznie odpowiadać współczesnym czasom.
Kolejną hańbą na zielonogórskiej mapie wstydu jest tajemniczy, wielki budynek przy ul. Chopina. Rozsypujący się ceglany olbrzym jest miejskim symbolem rozrzutności i rozkładu. Kolos, w którym nie wiadomo co miało być, a prawdopodobnie nic nie będzie, idealnie nadaje się na plac do gry w paintball.
Agata Michalak
Zimą pełni rolę nieoficjalnej noclegowni i bimbrowni. Latem jest miejscem libacji bezdomnych. Widok porozrzucanych we wnętrzu strzykawek świetnie komponuje się z zapachem wszechobecnej uryny.
Stadion Falubazu z zewnątrz wita nas paskudnymi billboardami, w środku jest już tylko gorzej. To chyba jedyny stadion w Polsce, który posiada jedną trybunę nową, a drugą starą. Niezwykłym rozwiązaniem okazał się słup oświetleniowy postawiony w centrum trybuny K. Tuż po pierwszym remoncie większość kibiców drżała bardziej o własne życie, niż o los ukochanej drużyny na torze. Podczas tańców zwycięstwa stadion trząsł się wraz z całym fanklubem.
fot. Michał Bedner / Agencja Gazeta
Przez lata najlepszą trybuną była chyba tzw. górka za stadionem. Stojąc na niej nie posiadający biletu mogli emocjonować się widowiskiem. Widać było w końcu kawałek prostej i wiraż. Dziś cały spektakl zasłaniają niewdzięczne reklamy. Jedno jest pewne. To nie jest stadion godny mistrzów Polski.
Przepraszam, czy tak może wyglądać starówka europejskiego miasta w drugiej dekadzie XXI wieku? Zabazgrane ściany przy samym rynku, aż wołają o ratunek. Ruiny kamienic na ul. Masarskiej rozsypują się w oczach.
Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta
Wstyd pełną gębą. Miejmy nadzieję, że ludzie otworzą w końcu oczy i nasze dzieci będą mogły wychowywać się w zdrowych warunkach.
Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze