Zielonogórskie blokowiska uroku nabierają latem, w pełnym wybuchu roślinności. Dotyczy to osiedli z wielkiej płyty, budowanych w PRL. Przestronnych, zaprojektowanych z głową, z miejscami dla mieszkańców i na zieleń. Efekty widać gołym okiem. Są takie osiedla, na których od budowy nic się nie zmieniło. Nie urosło żadne drzewo ani krzaki. Są też takie, na których niestety drzewa wycięto. Place świecą pustkami, a mieszkańcom przez okna w upalne dni wlewa się słoneczny żar. Temperatura w bloku latem często jest nie do wytrzymania. Kto ma za oknem zieleń, temu z pewnością lepiej się żyje.
Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta
Na Piastowskim zieleń wchodzi mieszkańcom niemalże do domów. To z racji bliskości parku i Wzgórz Piastowskich, ale też dzięki drzewom pomiędzy budynkami. Ptasie trele rozbrzmiewają całe dnie, a powietrze jest chyba najczystsze w mieście.
Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta
Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta
Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta
Mało kto wie, że na osiedlu Przyjaźni rośnie nawet chroniony prawem pomnik przyrody. To kasztan jadalny, ulokowany w dość tajnym przejściu, nieznanym gościom z innej dzielnicy. Niestety, tabliczkę ma tak starą, że trudno odczytać z niej szczegółowe informacje. Idąc dalej zielonym tunelem nabiera się przekonania, że zielonogórskie osiedla to miejscami wymarzone habitaty do życia. Nad trasą z jednej strony wyrasta wzgórze, a na nim blok przy ul. Węgierskiej. Teren jest dziki, z naturalnie wytyczoną ścieżką. To wystarczy.
Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta
Atutem jest różnorodne ukształtowanie terenu. Po schodach można zejść na dół w osiedle, albo kierować się w stronę osiedlowego lasku przy ul. Francuskiej. Po drodze napotkamy boisko do kosza. Ten rewir wygrywa konkurs na osiedlu Przyjaźni.
Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta
Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta
Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta
Osiedle Łużyckie, popularnie zwane Mrowiskiem. W pamięci od dawna z powodu dziecięcej przychodni, w której bywało się przy okazji jesienno-zimowych przeziębień. Zaplanowane od A do Z, łącznie ze szkołą z basenem, przedszkolem i handlowo kulturalnym centrum osiedlowym - dziś już zaniedbanym blaszakiem. Ale najbardziej charakterystycznym miejscem na osiedlu jest Pomnik Rodziny. Rzeźba wykonana przez zielonogórskiego artystę Tadeusza Dobosza wznosi się nad rozległym terenem rekreacyjnym i spacerowym. Przestrzeni tam nie brakuje. Ławeczki w cieniu drzew, boisko, korty, trasy rowerowe, a wszystko w bujnej zieleni i z widokiem po horyzont w tle.
Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta
Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta
Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta
Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta
Na osiedlu Pomorskim widać z kolei rękę dobrego włodarza, czyli spółdzielni. Dominują tam przede wszystkim wieloletnie zasadzenia i pomimo braku naturalnie rosnących drzew po około trzydziestoleciu osiedle w niektórych miejscach nabiera przyjaznego wyglądu. Pomorskie jest też wyjątkowe z jeszcze jednego powodu. Bloki nie są dotknięte szalonymi pomysłami projektantów elewacji. Wszystkie zachowały swój pierwotny wygląd. Paradoksalnie wielka szara płyta w zestawieniu z zielenią tworzą zgraną całość, której nic więcej nie trzeba dodawać.
Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta
Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta
Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta
Gdyby w okolicy Władysława IV zrealizowano plan budowy kolejnych mieszkań i drogi dojazdowej do szkoły, osiedle kwalifikowałby się do jednego z najbrzydszych i źle zaprojektowanych w mieście. Na szczęście po kilkuletniej walce mieszkańców udało się ocalić zadrzewiony teren i utworzyć tam park. Mieszkańcy dziesięciopiętrowców mają do niego przysłowiowy rzut beretem. Na jego terenie rośnie kilkadziesiąt wiekowych dębów, buków i rzadkie bluszcze. Występuje też wiele gatunków ptaków, m.in. dzięcioły zielonosiwe i czarne, które są objęte szczególną ochroną.
Osiedle Waszczyka jest najmłodsze w tej konkurencji. Ma wielki atut. Dwa stawy z dziko zachowanym brzegiem. Pod koniec lat 90. wybudował je znany zielonogórski deweloper - Leszek Jarząbek. Pozostawiony dziki teren jest ulubionym miejscem spacerów mieszkańców i zabaw dzieci. Aktualnie zabudowa rozrasta się w głąb, ku ulicy Emilii Plater. Oby inwestorowi przyświecała ta sama idea, co na początku tworzenia osiedla.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze