Lubuszanie, którzy odeszli. 1 listopada odwiedź ich groby

Był jednym z najbardziej znanych zielonogórskich historyków, rektorem WSI, politykiem lewicy, honorowym obywatelem Zielonej Góry. Prof. Marian Eckert zmarł w lutym 2015 r. miał 83 lata.

Prof. Marian Eckert pochodził z Bydgoszczy. Urodził się w 1932 r. W 1953. r. wydalono go ze studiów w Poznaniu za nieprzychylny stosunek do Związku Radzieckiego. Zanim skończył studia, uczył w podstawówce w Rzepinie. Doktorat obronił na UAM w 1965 r. i zaczął pracę na zielonogórskiej WSI (przekształconej w latach 90. w Politechnikę). W 1967 r. zdobył tytuł Lubuszanina Roku, a w 1980 r. tytuł "Najlepszego Nauczyciela Akademickiego w Polsce". W latach 80. był rektorem WSI. Wychował kilka pokoleń historyków.

Specjalizował się w historii ekonomii i polityki. Wydał m.in. "Historię polityczną Polski lat 1918-1939" i "Uprzemysłowienie Belgii w XIX i XX wieku". W dorobku naukowym miał ok. 200 artykułów i książek. Do emerytury pracował na Wydziale Historii Uniwersytetu Zielonogórskiego.

Należał do PZPR, w 1989 r. był kandydatem tej partii na senatora. W latach 1993-1997 był wojewodą zielonogórskim z nominacji SLD. Przez dwie kadencje (1998-2006) radnym sejmiku lubuskiego z SLD. Działał w Polskim Towarzystwie Ekonomicznym i Polskim Towarzystwie Historycznym.

Prof. Eckert miał słabość do kultury francuskiej. Będąc wojewodą, na spotkaniu w Brukseli recytował nienaganną francuszczyzną poemat Gałczyńskiego. Jak wspominał jeden z uczestników, zrobiło to większe wrażenie niż tony przemówień o przyjaźni między narodami.

- Miasto żyje ze studentów i pracowników naukowych. Hotele, księgarnie, handel, restauracje to wszystko da się konkretnie wyliczyć. Miasto powinno spojrzeć na uczelnię jak na interes, a nie jak na obciążenia. A tak w ogóle cel już mamy, trzeba ruszyć w drogę - mówił o Zielonej Górze.

Jego pasją były podróże. Kochał Francję, bywał w Afryce, Syberii i USA. U schyłku życia napisał wspomnienia z dzieciństwa - Traktat o wartościach kota Ancymona.

Ks. Witold Andrzejewski, legendarny kapelan gorzowskiej Solidarności, duchowy ojciec Młodzieży Niezależnej. Zmarł mając 74 lata. Był wielkim moralnym autorytetem, wychowawcą, duchowym przewodnikiem, zwłaszcza dla całego środowiska gorzowskiej opozycji antykomunistycznej.

Ks. Witold Andrzejewski urodził się 5 kwietnia 1940 roku w Kownie. Prawdopodobnie w tym samym roku jego ojca - rotmistrza ułanów i więźnia Starobielska - Rosjanie rozstrzelali w lesie pod Charkowem. W 1944 roku jego matka przeniosła się do Wrocławia, a potem do Łodzi, gdzie Witold Andrzejewski ukończył liceum, a potem rozpoczął studia w Wyższej Szkole Teatralnej. Zakończył je w warszawskiej szkole aktorskiej. Przez sześć lat pracował w gorzowskim teatrze jako aktor, był jednym z ulubionych aktorów Ireny Byrskiej. W 1966 roku rozpoczął studia w Diecezjalnym Seminarium Duchownym w Paradyżu i w 1972 roku wrócił do Gorzowa, tym razem do katedry jako wikariusz. Był duszpasterzem akademickim, duszpasterzem ludzi pracy i środowisk sybirackich. Znany ze zdecydowanych poglądów, pomagał Solidarności gorzowskiej, ukrywał w swoim mieszkaniu sztandar związku, pomagał represjonowanym.

Pod koniec lat 70. był uczestnikiem ROPCiO, organizatorem kontaktów młodzieży akademickiej ze środowiskami opozycyjnymi, kolporterem wydawnictw niezależnych.

Od jesieni 1980 r. był kapelanem "S" w regionie gorzowskim. Był niezwykle popularnym kaznodzieją, słynne były zwłaszcza jego patriotyczne kazania podczas mszy św. za Ojczyznę.

Od 1989 r. ponownie został proboszczem parafii Niepokalanego Poczęcia NMP, był następnie prałatem, kanonikiem honorowym Kapituły Katedralnej, duszpasterzem mężczyzn i ludzi pracy; kapelanem garnizonu policji lubuskiej. W 2007 otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Gorzowa Wlkp., został też odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Dwa lata później, w 2009 r., został Honorowym Obywatelem Województwa Lubuskiego.

Przez wiele lat kierował Lubuskim Związkiem Piłki Siatkowej. Józef Bartkowiak zmarł 2 czerwca 2015 r. w Gubinie. Miał 74 lata.

Józef Bartkowiak mieszkał w Gubinie, był nauczycielem chemii, kierował tamtejszą szkołą rolniczą. Był honorowym obywatelem tego miasta, a w klubie, który prowadził, wykluwały się siatkarskie talenty.

- Zapamiętany zostanie przede wszystkim jako człowiek sportu. Kochał siatkówkę, był najdłużej urzędującym szefem Lubuskiego Związku Piłki Siatkowej, a także członkiem zarządu Polskiego Związku Piłki Siatkowej. Był dobrym organizatorem, wyjątkowo uczciwym człowiekiem - opowiada Bogusław Wontor, poseł lubuskiego SLD.

Tysiące lubuskich kibiców zawdzięczają Bartkowiakowi zetknięcie z siatkówką na najwyższym światowym poziomie. Namówił władze polskiej siatkówki do organizacji w CRS Memoriału Huberta Wagnera. Na pamiątkę siatkarskich wydarzeń w CRS przed wejściem do hali stanęła rzeźba składającego się do serwu bachusika Hubertusa Wagnerusa...

Józef Bartkowiak przez 16 lat zasiadał w sejmiku lubuskim, jako radny Unii Wolności, LiD i najdłużej SLD. W sejmiku najczęściej kierował komisjami sportu i turystyki.

Do Harlemu przy ul. Sienkiewicza Zbigniew Tchórzewski ściągał jazzowe gwiazdy światowego formatu. Zmarł w kwietniu 2015 r. Miał 61 lat.

Jazz był prawdziwą miłością Zbyszka Tchórzewskiego. Wierzył, że Zielona Góra zasługuje na jazz dużego kalibru. Pochodził z Góry w dawnym woj. leszczyńskim. Do Zielonej Góry przyjechał na studia. Ukończył na WSP pedagogikę kulturalno-oświatową. Pracował w domach kultury Novita i Mrowisko, w którym prowadził Małą Akademię Jazzu. Przed laty grał na klarnecie, ale porzucił go dla gitary elektrycznej.

W latach 90. stworzył Harlem przy ul. Sienkiewicza, który stał się jednym z ważniejszych miejsc na mapie jazzowej w Polsce. W małej zadymionej sali grali m.in. Art Farmer, szalona grupa Miłość, regularnie wpadali Piotr Baron i Jarosław Śmietana. Przez kilka lat koncerty odbywały się pod szyldem Czarnej dzielnicy. Uwielbiał filmy z Bogumiłem Kobielą. - To był taki Murzyn. W latach 60. wielką karierę robił Zbyszek Cybulski. Aktorstwo obu było porównywalne, ale Kobiela o wiele ciężej musiał się napracować, jak Murzyn właśnie. Był uparty jak jazzmani. Bez tego uporu nie byłoby "Zezowatego szczęścia" - opowiadał.

Po zamknięciu klubu Zbyszek pracował w Radiu Zachód. Odpowiadał za promocję radia.

Ursula Hasse-Dresing była zasłużoną przewodniczącą stowarzyszenia landsberczyków BAG Landsberg/Warthe. Urodziła się w 1929 r. W Landsbergu mieszkała do końca wojny. Jej ojciec był m.in. prokurentem w fabryce Schroedera. Po wojnie zawodowo Urszula Hasse była związana ze szkolnictwem, m.in. przez wiele lat była dyrektorką szkoły. Mieszkała we Vlotho koło Herfordu, miasta patronackiego byłych mieszkańców Landsberga i jednocześnie partnerskiego miasta Gorzowa.

Przez ponad 30 lat aktywnie działała na rzecz byłych mieszkańców Landsberga. Po Hansie Beske przejęła też kierowanie ich organizacją, i godnie zastąpiła go w pracy na rzecz pojednania. To za jej kadencji po 1990 r. oficjalne kontakty Gorzowa z landsberczykami bardzo się ożywiły. Z jej inicjatywy doszło do umieszczenia pamiątkowego kamienia na dawnym cmentarzu w parku Kopernika, do nawiązania kontaktów i później podpisania umowy o współpracy między Gorzowem a Herfordem. Została w 1997 r. uhonorowana odznaką "Zasłużona dla Miasta Gorzowa". Ukoronowaniem jej starań o dobrą współpracę ziomkostwa z gorzowianami jest zrekonstruowana fontanna Pauckscha na Starym Rynku. To ona też w 2007 r., na 750-lecie miasta, uderzała po raz pierwszy w nasz schillerowski Dzwon Pokoju. Wygłosiła wtedy pamiętne przemówienie.

To dzięki takim ludziom jak Ursula Hasse-Dresing czy zmarła niedawno Christa Greuling współpraca i kontakty Gorzowa z byłymi mieszkańcami uchodziły za najbardziej przyjazne i wzorcowe na całym pograniczu. Przy którejś okazji, podczas jednej z licznych wizyt w Gorzowie cytowała Marion hrabinę Dönhoff, słynną szefową "Die Zeit", która tak mówiła o stosunku do utraconej małej ojczyzny: "Być może to najwyższy stopień miłości - kochać, nie posiadając". I te właśnie słowa przyświecały pani Urszuli w życiu i w pracy na rzecz pojednania.

Przez 20 lat był prokuratorem i tyleż samo sędzią. Pisał wiersze, które poświęcił zielonogórskim malarzom, ale dziełem życia była książka "Sagan Befehl" o rozstrzelanych jeńcach alianckich. Tadeusz Sojka zmarł po długiej chorobie w czerwcu 2015 r. Miał 79 lat.

Tadeusz Sojka urodził się w 1936 r. w Chorzowie, ojciec był stolarzem, ale jak na ten zawód dobrze wykształconym, po katolickiej szkole salezjańskiej. Dziadek Bogusław, z przekonań mikołajczykowiec, odmówił podpisania volkslisty i uciekł do rodziny pod Poznań, gdzie ukrywał się do końca wojny. Po jej zakończeniu osiadł w Trzciance, gdzie budował powojenną administrację. Tadeusz po liceum dostał się na studia prawnicze w Poznaniu. W 1958 r. przyjechał z nakazem pracy w ręku do Zielonej Góry. Przez 20 lat był prokuratorem rejonowym, w końcu lat 70. został sędzią. Specjalizował się w prawie pracy, orzekał w Sulechowie i Zielonej Górze. Potem przez 10 lat kierował wydziałem pracy i ubezpieczeń społecznych w Sądzie Wojewódzkim w Zielonej Górze. Napisał kilkadziesiąt komentarzy do Kodeksu Pracy. Po 2000 r. wykładał kilka lat prawo pracy na PWSZ w Sulechowie.

W połowie lat 70. obronił doktorat z kryminalistyki. Pisał o zbrodniach w obozie jeńców alianckich w Żaganiu. Rok później wydał książkę "Sagan Befehl - fakty i dokumenty", potem dwukrotnie wznawianą. Z prawniczą dociekliwością opisał egzekucję jeńców po słynnej Wielkiej Ucieczce" w 1944 r. z obozu w Żaganiu. Prześledził w książce procesy zbrodniarzy hitlerowskich w Norymberdze i Hamburgu, odpowiedzialnych za masakrę w stalagu.

- To ważna publikacja, wciąż cytowana. Pod względem faktograficznym i dokumentalnym bardzo rzetelna. Niewiele jest takich poświęconych zbrodni w Żaganiu - mówi Andrzej Toczewski, do niedawna dyrektor zielonogórskiego muzeum.

Tadeusz Sojka dwa tomiki wierszy poświęcił zielonogórskim malarzom - Hilaremu Gwizdale i  Józefowi Burlewiczowi. - Poezja to nie było tylko hobby. Traktował ją serio jak sztukę. Jak istotną dla człowieka wartość - opowiadał Jan Muszyński, były dyrektor muzeum w Zielonej Górze.

Prof. dr hab. Edward Hajduk był związany z zielonogórskim środowiskiem naukowym ponad 40 lat. Był współzałożycielem i wieloletnim kierownikiem Instytutu Pedagogiki Społecznej, Zakładu Pedagogiki Kulturalno-Oświatowej, Zakładu Metodologii Badań Społecznych. Za Jego kadencji dziekańskiej powołany został Instytut Socjologii WSP im. T. Kotarbińskiego.

Urodził się we wsi Gnieździska na Kielecczyźnie. Studiował filozofię i socjologię na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Pracę z zakresu filozoficznej koncepcji człowieka obronił w 1959 r. Stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki uzyskał w 1976 r. na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych uzyskał w 1997 r.

Pełnił wiele funkcji na zielonogórskiej uczelni, m.in. był prorektorem ds. nauczania i wychowania, dziekanem Wydziału Pedagogicznego. Jest autorem przeszło 140 artykułów naukowych, 13 monografii.

Został nagrodzony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem im. Janka Krasickiego.

Zmarł w nocy 9 marca. Miał 83 lata.

Christa Greuling z d. Luck zmarła we Frankfurcie nad Menem w wieku 85 lat. Była wiceprzewodniczącą stowarzyszenia landsberczyków BAG (stowarzyszenie przekształciło się potem w fundację, a ta z kolei stała się częścią fundacji Brandenburg), redagowała też pismo "Heimatblatt". Pochodziła ze znanej landsberskiej rodziny Lucków. Jej ojciec miał piekarnię na ul. Wawrzyniaka, a stryj lokal Eldorado (dziś MCK Zawarcie). Jej nieżyjący już brat Ulrich Luck był pastorem, uznanym biblistą i judaistą, emerytowanym profesorem Uniwersytetu Christiana Albrechta w Kilonii. Christa Greuling bardzo często odwiedzała Gorzów i okolice.

W jednym z artykułów w niemieckiej prasie stwierdziła: "Neumark (Nowa Marchia) to moja ojczyzna, mój heimat. Ale u siebie w domu jestem we Frankfurcie, z moja rodziną". Swój czas dzieliła więc między Frankfurt nad Menem a Gorzów, który odwiedzała tak często, jak tylko możliwe. Jej pasją było pływanie, którego nauczyła się jeszcze na basenie w zbudowanej przez Maksa Bahra Łaźni Miejskiej. Tam też jako dziewczynka brała udział w swoich pierwszych zawodach. Po wielu latach, gdy przyjechała do Gorzowa, na nowo pokochała okoliczne jeziora, a zwłaszcza mieszkanie w Rybakowie.

A w Gorzowie była często, bo mimo pięknego wieku była bardzo aktywna. I w działaniu nie przeszkadzała jej nawet choroba. Tak jak wtedy, gdy trzeba było zdobyć w federalnym ministerstwie kultury pieniądze na dokończenie renowacji organów Sauera w Gralewie. Leżąc w szpitalu, "wychodziła" tę dotację na swoim laptopie.

Wiesław Myszkiewicz kierował w przeszłości zielonogórskim BWA, był kierownikiem działu historycznego w Muzeum Ziemi Lubuskiej. Zmarł 1 grudnia 2014 r.

Urodził się w Tarnowie w 1937 r. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim. Latem 1959 r. był przejazdem w Zielonej Górze. - Wyszedłem na piękną al. Niepodległości. Zobaczyłem szpaler drzew, ogródki przy domach, wszystko kwitło. I postanowiłem tu zostać. Takie były to czasy, że dla mojego pokolenia cała Polska stała otworem. Na mieszkanie z przydziału w Zielonej Górze czekało się dwa lata. I wszędzie szukano fachowców, nawet od historii - wspominał.

Myszkiewicz szybko znalazł się w Muzeum Okręgowym i po krótkiej asystenturze w dziale oświatowym został kierownikiem działu historycznego. Ale muzealnictwo dla świeżego studenta było zbyt nudne. Po trzech latach przeszedł do Związku Młodzieży Wiejskiej. Jeździł po wsiach, organizował klubokawiarnie i zespoły. - Przez sześć lat wyżywałem się w kulturze - mówił. Potem przez trzy lata był zastępcą dyrektora Wojewódzkiego Domu Kultury, przeszedł stamtąd do BWA. Szefował w nim do 1981 r. Kiedy złożył legitymację partyjną, stracił pracę, bo władza uznała, że BWA trzeba zamknąć.

I wtedy życie historyka Myszkiewicza zatoczyło koło. Wrócił do muzeum, do działu, w którym zaczynał, i gdzie szefował do dziś. - Wtedy wziąłem się solidnie za historię miasta. Instytut Zachodni namówił mnie, bym napisał o ulicach. Wtedy zacząłem patrzeć na miasto przez pryzmat przestrzeni. Po wojnie mieszkańcy niemal całkowicie się wymienili. Zniknęła więź kulturowa z przeszłością. Łączy nas tylko przestrzeń - opowiadał.

Były żużlowiec Falubazu Zielona Góra Jan Połubiński zmarł na początku grudnia ub.r., miał tylko 46 lat.

"Jancia" żużlowym wirtuozem nigdy nie był, ale dość mocno utkwił w pamięci fanom, a zwłaszcza fankom Falubazu Zielona Góra z lat 80. i początku 90. ub. wieku. One szalały za nim. Sympatyczny, miły chłopak zaskarbił sobie serca kibiców. A niejednej dziewczynie odwiedzającej stadion przy ul. Wrocławskiej zawrócił w głowie. Bo uchodził za przystojniaka, czołowego amanta zielonogórskiej drużyny.

Jako sportowiec był ambitny, ale w jego jeździe brakowało tego czegoś, co zaprowadziłoby go po wielkie sukcesy. Zaczynał w 1986 r., w czasie kiedy w Falubazie było wielu młodych, robiących szybkie postępy zawodników. Udało mu się jednak przebić do składu drużyny, która rywalizowała w ekstraklasie. Sporo jeździł szczególnie w sezonach 1987-90. W 1989 r. razem z Falubazem sięgnął po ligowe srebro. W sezonie 1991, w złotej ekipie Morawskiego, wystartował tylko w jednym wyścigu. Jeździł jeszcze w 1992 r., to był jego ostatni sezon na żużlowym torze. Później trochę pogubił się w życiu, chorował, a odszedł zdecydowanie za wcześnie.

Stanisław Lisowski - wielokrotny rajdowy mistrz Polski samochodów terenowych zmarł w lutym 2015 r. Urodził się 3 lipca 1929 r. w Wilnie. Do Gorzowa przyjechał po wojnie. Sportowa karierę zaczynał od pływania, w którym odnosił pierwsze sukcesy. Potem jednak zainteresował się sportami motorowymi. Był zawodnikiem gorzowskiej Stali i startował m.in. w  wyścigach motocrossowych (w 1959 r. zdobył brązowy medal mistrzostw Polski w klasie do 350 ccm.). W 1964 r. wyjechał zagranicę. Powrócił do sportu w 1984 r. jako kierowca samochodów terenowych. Założył przy Automobilklubie Gorzowskim sekcję samochodów terenowych, której reprezentanci odnosili sukcesy na mistrzostwach Polski.

Jeszcze w 2014 r., świętując swoje 85. urodziny, zasiadł za kierownicą samochodu wyścigowego Merlis 3000 i poprowadził przez Most Staromiejski paradę samochodów i motocykli podczas Moto Racing Show.

Walczył w II Armii Wojska Polskiego, był dowódcą 27. Dywizji Wołyńskiej. Otworzył prywatne muzeum wojskowe w podgorzowskiej Witnicy. Zmarł w kwietniu 2015 r. Miał 91 lat.

Czesław Chmielewski urodził się 17 kwietnia 1924 r. w Łucku na Ukrainie. Jego edukację przerwał wybuch wojny. Wkraczający na Ukrainę Niemcy zabili jego ojca i brata. Postanowił odpłacić za krzywdy i wstąpił do tworzącej się II Armii Wojska Polskiego. Tradycje wojskowe w rodzinie miał silne - ojciec i dziadek służyli w Legionach.

Jako młody oficer brał udział w forsowaniu Nysy Łużyckiej i w walkach z oddziałami Grupy Armii Środek feldmarszałka Schernera pod Budziszynem.

Podczas rozbrajania niemieckiego czołgu po eksplozji amunicji został ranny 28 odłamkami, z których pięć pozostało w jego ciele na zawsze. Jego żołnierze uznali go za poległego

Nieprzytomnego pułkownika z pola walki zabrali radzieccy sanitariusze i przewieźli go na zaplecze. Po trzech dniach odzyskał przytomność.

W Witnicy, której był honorowym obywatelem, stworzył stworzenia Muzeum Chwały Oręża Polskiego. Przez lata ekspozycja muzeum rozrastała się, zajmując kolejne pokoje domu pułkownika i jego rodziny. Podwórko posłużyło jako miejsce wystawy dział i armat. Wstęp zawsze był bezpłatny.

- Kiedy człowiek całe życie spędził w świetle ramp i pewnego dnia musi się z tym rozstać, nachodzi go choroba teatru. Do dziś budzę się w nocy w panice, że jestem na scenie i zapomniałem tekstu - powiedział Jerzy Glapa na obchodach 60-lecia Teatru Lubuskiego.

Wieloletni aktor zielonogórskiej sceny po długiej chorobie odszedł pod koniec lipca 2015 r. Miał 85 lat.

Jerzy Glapa urodził się w 1930 r. Pracę na deskach Teatru Lubuskiego w Zielonej Górze rozpoczął w połowie lat 60. i grał tu do emerytury. Był także związany z Wrocławskim Teatrem Współczesnym, brał udział w sztukach reżyserowanych przez Krystynę Meissner, m.in. "Królowej orlicy" i "Hopla, żyjemy!".

Współpracował z zielonogórską grupą filmową Sky Piastowskie, zagrał m.in. w produkcjach "Dzień, w którym umrę" i "Osiem w poziomie".

Na emeryturze dorabiał jako "świecki ksiądz" na ceremoniach pogrzebowych.

Wieloletni proboszcz parafii katedralnej w Gorzowie ks. kanonik Stanisław Garncarz zmarł w niedzielę, 22 marca w szpitalu w Zielonej Górze. Miał 86 lat.

Emerytowany kapłan w stan spoczynku przeszedł w 2005 r. Zamieszkał w Domu Księży Emerytów w Zielonej Górze. Ksiądz kanonik Stanisław Garncarz urodził się w 1929 r. w Zabawie w diecezji tarnowskiej. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk bpa Wilhelma Pluty w 1958 r. w Gorzowie. Następnie był wikariuszem w Lubsku, Gorzowie, Świnoujściu, Słupsku i w Krośnie Odrzańskim. W tej ostatniej parafii został proboszczem. W 1991 r. został mianowany proboszczem parafii katedralnej w Gorzowie.

W latach 1975-1999 ks. Garncarz był sędzią w diecezjalnym Trybunale Kościelnym w Gorzowie. Od 1 sierpnia 2005 r. przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał w diecezjalnym Domu Księży Emerytów w Zielonej Górze. Za swoją pracę duszpasterską w 1983 r. otrzymał godność kanonika honorowego Gorzowskiej Kapituły Katedralnej, a w roku 1994 włączono go do grona kanoników gremialnych. Ksiądz Garncarz został pochowany w rodzinnym grobowcu w Zabawie.

Był twórcą żarskiego hospicjum, proboszczem parafii pw. św. Michała Archanioła w Olbrachtowie. Zmarł 16 czerwca 2015 r. na raka wątroby na oddziale wewnętrznym 105. Szpitala Wojskowego w Żarach. Miał 56 lat.

Urodził się 27 września 1959 r. w Międzyrzeczu. Święcenia prezbiteratu przyjął 26 maja 1985 r. w Gorzowie. Do 1996 r. był wikariuszem w parafiach pw. Wniebowzięcia NMP w Gorzowie (1985-1987), pw. NSPJ w Żarach (1987-1993) i pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Otyniu (1993-1996). Do 2005 r. był proboszczem parafii pw. św. Jerzego w Mirocinie Górnym. Wówczas został przeniesiony do parafii pw. św. Michała Archanioła w Olbrachtowie.

Młoda zielonogórska feministka, społeczniczka, działaczka LGBT i Partii Zielonych zmarła tragicznie w wieku 29 lat. W niedzielę 19 lipca 2015 r. na samochód, którym wyjeżdżała ze Sławy, spadło drzewo.

Kasia pochodziła z Kożuchowa. Dzielnie walczyła o prawa kobiet i mniejszości seksualnych. W 2011 r. zakładała w Zielonej Górze Kampanię przeciw Homofobii. - Chciała tolerancyjnego i sprawiedliwego świata - wspominają koledzy z Partii Zielonych.

Skończyła politologię na Uniwersytecie Zielonogórskim, pisała pracę o równości kobiet. - Demokracja bez kobiet to pół demokracji, a demokracja w połowie nie istnieje. Musimy rozwiązać problem żłobków, przedszkoli, aborcji - mówiła na łamach "Wyborczej".

Z Ruchu Palikota startowała do Sejmu. Później przeszła do Partii Zielonych. - Działaczka społeczna, feministka, bardzo mądry i dobry człowiek. Trudno tu będzie nam żyć bez Ciebie - napisała po jej śmierci na FB Anna Grodzka.

Karol Parno-Gierliński związany z Gorzowem przez prawie 10 lat. Był twórcą m.in. pierwszego elementarza romskiego.

Był Cyganem, Sinti. Urodził się w Poznaniu. Tam skończył technikum chemiczne i studiował rzeźbę w ówczesnej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Ale wcześniej ocalał z Holocaustu, wyniesiony w Rozwadowie z transportu do Auschwitz. Dzięki dzisiejszej gorzowiance Alfredzie Markowskiej, słynnej "Nońci", cygańskiej "Sendlerowej". - Jeśli miałbym powiedzieć o niej jedno zdanie, brzmiałoby: Urodziła mnie po raz drugi - mówił.

Był przedstawicielem Polski w Międzynarodowym Parlamencie Romskim. W swojej działalności koncentrował się na trzech głównych polach: edukacji, kulturze i problemach wykluczenia społecznego. Był rzeźbiarzem i pisarzem, działaczem społecznym. W jego twórczości stale obecne były motywy cygańskie - tabor, przyroda, tęsknota za wolnością.

Wyróżniony w 2011 r. odznaką Zasłużony Działacz Kultury, a w 2011 r. Złotym Krzyżem Zasługi w związku z działaniem na rzecz rozwoju i zachowania języków romskich i propagowania edukacji wśród Romów.

Gorzów nie poznał się na Parno Gierlińskim. Dlaczego?

Był twórcą pierwszego elementarza romskiego "Miri szkoła - Romano elementaro". Przez lata związany był z Gorzowem, tu mieszkał, w podgorzowskich Wojcieszycach miał swoją pracownię. W gorzowskiej książnicy znajduje się jego drewniana rzeźba cygańskiej poetki Bronisławy Wajs-Papuszy. Był członkiem Stowarzyszenia Twórców i Przyjaciół Kultury Cygańskiej im. Bronisławy Wajs-Papuszy w Gorzowie.

Wojtka Nadachewicza z Zielonej Góry Polska poznała na początku czerwca. Lista schorzeń, na które cierpiał, była długa: miał przetoki tętniczo-żylne w płucach, tachykardię zatokową, nadkrwistość wtórną... Szczególnie uciążliwe były przetoki - powodują, że do płuc nie dociera odpowiednia ilość tlenu.

Chłopiec miał 15 lat, wychowywał go samotnie ojciec. Wojtek nie mógł poruszać się sam - w oddychaniu pomagał mu ciężki koncentrator tlenu. Pan Andrzej, by opiekować się synem, zwolnił się z pracy.

Pod koniec marca Wojtek został zakwalifikowany do transplantacji płuc w Śląskim Centrum Chorób Serca w Zabrzu, ale z bardzo odległym terminem przeszczepu. Z pomocą przyszła klinika w Wiedniu, jednak problemem okazały się pieniądze. Całkowity koszt przeszczepu płuc to ok. 700 tys. zł.

Pomógł Caritas Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej. 18 czerwca na stronie Pomagam.caritas.pl ruszyła zbiórka pieniędzy dla Wojtka. Całą kwotę udało się zebrać w niecałe dwa tygodnie.

Niestety, stan Wojtka stale się pogarszał. Chłopiec trafił do kliniki w Poznaniu, a stamtąd do Wiednia. Lekarzom nie udało się pomóc, Wojtek wrócił do Poznania. Zmarł w środę 5 sierpnia.

O śmierci Wojtka poinformował m.in. Caritas. - Nasz Wojtek odszedł do Pana w godzinach porannych. Jest to dla na wszystkich, dla całej naszej wspólnoty Caritas, a szczególnie dla taty Wojtka ogromna strata i wielkie przeżycie. Prosimy o modlitwę w intencji chłopca oraz jego taty - piszą pracownicy organizacji.

Zatrudnił się w Szpitalu Wojewódzkim w Zielonej Górze w 2009 r. Był zastępcą dyrektora ds. eksploatacyjno-technicznych.

- Zawsze służy własnym doświadczeniem, radą i pomocą w trudnych sprawach. Wymagający i stanowczy, przy ty, szanowany i lubiany przez pracowników szpitala. Nienaganną pracą oraz właściwą postawą zawodową zyskał duże uznanie i szacunek wśród współpracowników - pisano w uzasadnieniu przyznania złotego medalu za długoletnią służbę przez prezydenta Bronisława Komorowskiego.

Po długiej i ciężkiej chorobie zmarł 26 sierpnia.

Dorota Kurmin była dziennikarką i redaktorką w regionalnej TVP Gorzów. Zmarła w lutym 2015 r., zaledwie dwa tygodnie przed śmiercią przygotowywała jeszcze relację z pogrzebu i wspomnienie o ks. Witoldzie Andrzejewskim. - Będzie w Ichtis, oglądajcie - zachęcała. Ostatnio była właśnie autorką magazynu religijnego Ichtis, a także programu Twój Punkt Widzenia, wydawcą programu Kalejdoskop. Zajmowała się w TVP tematyką kulturalną, religijną, wcześniej również społeczną. Za swoje zaangażowanie w ludzkie sprawy została nagrodzona m.in. Certyfikatem Dobroczynności Fundacji Dzieciom Zdążyć z pomocą. Była od lat dziennikarką TVP, ale wcześniej pracowała również w Telewizji Teletop.

Sama mówiła, że praca była jej pasją. W ankiecie plebiscytu "Kobieta Przedsiębiorcza" napisała o sobie: "Nie mogło mnie nic piękniejszego spotkać w życiu jak praca, która umożliwia nie tylko utrzymanie się, ale także spełnianie się i pomaganie innym. Dlatego czasem już nawet nie rozgraniczam czy to jeszcze praca, czy życie prywatne. Dzięki temu moja codzienność nie jest nudna".

Była aktywna również na polu kultury i twórczości. W Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. Zdzisława Morawskiego w 1995 roku zdobyła II nagrodę za opowiadanie "Wahadło życia", pokonując nawet samego Kazimierza Furmana.

Jej koleżanki i koledzy z TVP Gorzów napisali: "Odeszła nagle. Wiadomość podawana z ust do ust w poniedziałkowy wieczór brzmiała jak najczarniejszy, ale jednak żart. Przyjęliśmy to z niedowierzaniem, jeszcze kilka dni temu w redakcji słychać było jej gromki śmiech, przygotowywała kolejny program, planowała następną akcję. Na biurku zostały jej materiały, książki, bibeloty. Dorota już tam nie usiądzie nadal nie wierzymy, że Ciebie nie ma". Dorota odeszła zbyt wcześnie. Miała 43 lata.

Została pochowana na cmentarzu komunalnym w Gorzowie.

Aktor Teatru Lubuskiego urodził się 2 lutego 1943 r. w Chełmie. Zmarł 25 maja 2015 r. Miał 72 lata.

W ostatnich latach życia zmagał się z ciężką chorobą, ale grał, dopóki starczyło mu sił. Jego ostatnie spektakl to "Sen nocy letniej" i eksperymentalni "Głodni" z 2014 r.

Na zielonogórskiej scenie wykreował mnóstwo znakomitych ról, szczególnie zapamiętamy go jako Doktora Balanzoni z "Łgarza".

- Odrobina radości, kiedy człowiek zrobi coś, co się komuś przyda. Do myślenia. Do radości. Do wzruszenia. Praca aktora jest bardzo ulotna. Tak naprawdę role zostają tylko w pamięci widza - tak Tomasz Karasiński opowiadał Danucie Piekarskiej o zaletach zawodu aktora w dniu 35-lecia swojej pracy.

W 1970 r. skończył Wydział Aktorski na łódzkiej Filmówce. Pracę zawodową zaczynał w teatrze w  Toruniu, potem pracował w Łodzi  i Częstochowie.

Rozdział zielonogórski rozpoczął w 1993 r. Zieloną Górę przywitał rolą Sędziego w "Panu Tadeuszu". Karasiński udzielał się też poza Zieloną Górą. Zagrał m.in. w "Czterech pancernych i psie", współpracował przy serialu "Czas honoru" i filmie "Miasto 44".

Tomasza Karasińskiego wspomina aktor Artur Beling: - Tomek był nestorem w teatrze, kiedy ja zaczynałem swoją pracę. Zapamiętam go jako niezwykle inteligentnego i dowcipnego człowieka. Robił kolegom różne kawały, ale to wynikało z inteligencji właśnie, i pewnego dystansu, jaki miał do zawodu (choć jednocześnie traktował go bardzo poważnie). Przykłady? Pamiętam, jak podczas spektaklu "Wszystko w rodzinie" wchodziłem na scenę w chorwackiej czapeczce z odstającym chwastem. Tuż przed wyjściem stał obok mnie Tomek i dziwnie się uśmiechał. Przyjąłem to jako dobrą monetę. Wychodzę, a tu się okazuje... że mój kolega przywiązał chwast sznurkiem. Na scenę wyszedłem, a czapka została. Potrafił też koleżance, która grała, że dźwiga ciężkie walizki, wypełnić 20-kilogramowym ciężarem. I nie musiała grać.