Wystarczyła krótka notka w prasie o przyjeździe Marino Mariniego, by ok. tysiąca biletów rozeszło się w ciągu godziny.
Młodzież uciekała z lekcji, aby dostać bilet na boskiego Marino. Był to pierwszy po wojnie koncert gwiazdy zza Żelaznej kurtyny w Zielonej Górze. Marini miał jeszcze coś: na scenie z muzykami tańczyli twista, najpopularniejszy taniec w USA i Wielkiej Brytanii. Czy młody zielonogórzanin mógł to przegapić.
Neapolitańczyk Marino Marini miał zostać elektronikiem. Wielką karierę muzyczną zrobił dość późno. Miał prawie 40 lat, gdy po zwycięstwie na festiwalu w San Remo stał się na parę lat bożyszczem zachodniej młodzieży. Zachwycił się nim nawet młody Paul McCartney. Gdy Marini przyjeżdżał do Polski na cykl koncertów, był na fali. W radiu leciały bez przerwy jego przeboje Marina, La Piu Bella Del Mondo, Chella Lla czy Guarda Che Luna. Włoski gwiazdor tanecznego swingu podbił polską publiczność chwytliwym numerem Nie płacz, kiedy odjadę, sercem będę przy tobie śpiewanym po polsku. Gdzie się nauczył śpiewać po polsku? Marini miał świetny słuch, pochodził z muzycznej rodziny, a jako młodzieniec grywał tuż po wojnie z orkiestrą na statku Sobieski. Okręt pod polską banderą kursował na trasie Genua - Nowy Jork.
Finał Winobrania 6 października 1962. W mieście pustki, gdy pod Halą Ludową kłębi się parotysięczny tłum. Szczęśliwcy przepychają się do wejścia. - Na bilet dosłownie wyżebrałem od ojca. Atmosfera była jak z dokumentów o Beatlesach. Dziewczyny piszczały niemiłosiernie. Chłopaków obowiązywały ciemne garnitury, lekko zwężone krawaty, włosy na brylantynę. Nikt nie zwracał uwagi na milicjantów i ormowców. Pełne szaleństwo - opowiada jeden z uczestników.
Archiwum
Ekipę Marina pół godziny po 17 zapowiada konferansjer Lucjan Kydryński. Huragan braw. Lecą marynarki, kwiaty. Na kontrabasie Vito Benvenutti, na gitarze Bruno Guarnera, przy bębnach rzeczywiście Petito di Pace. I wreszcie Marino, drobi twista w charakterystyczny sposób - wygina ciało na wszystkie możliwe sposoby, przy czym stopy pozostają w zasadzie nieruchome. Szaleje przy cylindrycznym mikrofonie z siatką. Brawa, Marino dziękuje po polsku. Sala tańczy i skacze przy Come prima i Guaglione. Szczyt przy numerze Nie płacz.
Bisuje parę razy, z czym nie miał żadnych oporów. Potem przez godzinę podpisuje autografy.
łuk
Królowa rosyjskiej estrady koncert w Zielonej Górze dała w 1983 r. Wystąpiła w amfitearze, rzecz jasna na słynnym już Festiwalu Piosenki Radzieckiej. To było wydarzenie na wielką skalę. Co prawda, gwiazdy z ZSRR witały u nas często, ale nie codziennie. A Pugaczowa to była wtedy najwyższa półka. Śpiewaczka miała 34-lata i była jeszcze u szczytu.
Przyjazd rosyjskiej gwiazdy pamięta Mirosława Antoniewicz, wieloletnia dyrektorka zielonogórskiej Estrady. - Miasto tym żyło. Amfiteatr zapełnił się do ostatniego miejsca, ludzie świetnie się bawili - opowiada. - Niestety, ja z przyjazdu Pugaczowej pamiętam już tylko migawki. Przez lata pracowałam przy tylu koncertach, że dziś wiele z nich zatarło się w pamięci. Kojarzę, że przez chwilę słuchałam próby Pugaczowej, pamiętam też uczucie ogólnej euforii już podczas koncertu - mówi zielonogórzanka.
Materiały pasowe
Z królową estrady Antoniewicz jednak nie miała okazji porozmawiać. - Wtedy przyjazdem i goszczeniem takich gwiazd jak Pugaczowa zajmowali się ludzie wyższego szczebla - śmieje się Antoniewicz. - A my byliśmy od mrówczej roboty, odpowiadaliśmy, żeby na scenie i poza nią wszystko było przygotowane jak trzeba.
- Festiwal Piosenki Rosyjskiej z resztą co roku był wielkim wydarzeniem. Bo poza tym niewiele się działo. Wychodziła nawet specjalna gazeta festiwalowa. O polityce pisać nie wolno było, więc chociaż to pozostawało - tłumaczy Antoniewicz. Z rozrzewnieniem wspomina występy takich postaci jak Pugaczowa. - To były prawdziwe gwiazdy. Nie były znane z tego, że są znane, jak to często jest dziś. Mieli coś do pokazania. To były wspaniałe głosy - wspomina.
Nagranie występu Pugaczowej w Zielonej Górze zachowało się w archiwach TVP. Ktoś nawet wrzucił je do serwisu Youtube. Prawdziwa perełka! - zachwycają się internauci
baks
W Zielonej Górze powiało światową muzyką z kręgu pop i new romantic. Na scenie Kajagoogoo. Do Polski zespół przyjechał po tournee w Japonii. Trochę inny, bo już bez Limahla, bożyszcza nastolatek na całym globie. Zastąpił go Nick Beggs.
Archiwum
- Byłem, a jak - opowiada Jacek Budziński. - Nie mogliśmy uwierzyć. Bo to była światowa ekipa z topu, w telewizji chodziły ich teledyski. Że zagrają w Polsce, ok., ale że w Zielonej Górze?. Brzmiało sensacyjnie. Z kumplami jeździliśmy do Jarocina i trochę kpiliśmy. Chyba już nie mają brania, skoro wybrali amfiteatr.
Branie było, amfiteatr pękał w szwach. Publika dwojga rodzaju: normalsi i przebierańcy, głównie z fryzurami a?la Limahl. Bo fan Kajagoogoo wyglądał ekscentrycznie - zakładał różowe lub czerwone spodnie, do tego pastelową koszulę. Włosy - z przodu krócej, z tyłu dłużej - stroszył na lakier, rozjaśniał górę zwykle perhydrolem,. - Śmieliśmy się, że w Zielonej zabrakło Lotonu, tylu ich było na widowni - wspomina Budziński.
Fryzurę spopularyzował sam Limahl (Christopher Hamill). Zanim został gwiazdą pop zarabiał jako gazeciarz, barman i fryzjer. Potem skarżył się, że koledzy wyrzucili go z zespołu, bo był zbyt popularny. Plakaty z blond chłopaczkiem miały miliony dziewcząt na świecie.
Jak Kajagoogoo wypadli w Zielonej Górze? - Świetnie, a przede wszystkim profesjonalnie - mówi Budziński. Zielonogórzanie po raz pierwszy zobaczyli taką technikę. Zespół wiózł dwa kontenery ze sprzętem i sypialnią dla ekipy technicznej. Na scenie Nick Beggs, Jez Strode, Steve Askew oraz Stu Neale poruszali się bez kabli - do gitar i mikrofonów. To kompletnie nie przystawało do siermiężnej techniki rodzimej estrady. Zespół grał największe hity - Too Shy, Ooh to Be Ah czy Hang on Now.
Było światowo. W dorocznym plebiscycie czytelników Non Stopu, jedynego rockowego pisma muzycznego w PRL, za wydarzenie roku uznano tournée Kajagoogoo. Drugie miejsce zajęły koncerty Iron Maiden.
łuk
Rok (najprawdopodobniej) 1985. Kora i Maanam występują w zielonogórskim amfiteatrze. Jest lato, ale chłód daje się we znaki. Marek Jackowski występuje w samym podkoszulku, co przywodzi o ciarki. Dopisuje za to publiczność.
Fot. Pawe Kozio / AG
Koncert obstawiają funkcjonariusze ZOMO. A był to czas, kiedy zespołowi bliżej było do opozycji, z czym zresztą szczególnie się nie krył. Odmówili występu w Sali Kongresowaej dla partyjniaków. Doszło do tego, że kazali im rozwiązać kapelę w połowie lat 80 - wspominają na forach fani grupy.
W 1983 r. Maanam wydaje trzeci album studyjny Nocny patrol. To z niego pochodzi przebój Krakowski spleen , w którym Kora śpiewa o ciemnych, skłębionych zasłonach.
Czekam na wiatr, co rozgoni
Ciemne skłębione zasłony
Stanę wtedy na "RAZ!"
Ze słońcem twarzą w twarz
- Kiedy Kora to śpiewała, ludzie wstawali i płakali. A Jackowski rzucił w stronę zomowców: mam nadzieję, że piosenka się podobała - opowiada zielonogórzanin, który pamiętał koncert.
pn
Wrzesień 1992r. Polskę zaczyna ogarniać wilkomania. Sama słysząc po raz pierwszy w radiu Son of the blue sky wypisuje na tapecie nazwisko Gawliński, bo utwór nie brzmi jak polski, a na dobry amerykański rock. Niewiele ma wspólnego z późniejszą Baśką - niewysokich lotów szlagwortem, który króluje do dziś na weselach.
Wilki zaczęły pobijać szczyt list przebojów w maju 1992, kilka miesięcy później ich pierwsza płyta uzyskała status platynowej. Gdy na wielkiej fali przyjeżdżają do Zielonej Góry, bilety rozchodzą się w dwa dni. Wilki na początku dają koncert w Estradzie. Gawliński szaleje na scenie ubrany w skórzane spodnie i białą koszulę ( wygląda zupełnie jak Jim Morrison) a rozhisteryzowane fanki próbują wejść na scenę. Faceci skaczą po pluszowych kinowych fotelach. Tłum zapala zapalniczki przy Beniaminie i Erollu. Ochroniarze muszą się sporo namęczyć, by Gawliński wyszedł z koncertu cały. Zza sceny wszystkiemu przygląda się Monika Gawlińska, wtedy już w zaawansowanej ciąży.
Agencja Gazeta
W grudniu urodzi bliźnięta Beniamina i Emanuela (dziś są dorosłymi chłopakami i sami grają z Wilkami). Ale nie koncert w Estradzie był wyjątkowy. Pewnie był jednym z wielu, jakie wywoływał burzę wśród nastolatków. Wilki zaraz po nim pojechały do Klubu u Jana. Mały studencki klubik w piwnicy akademiku byłej WSI, miał klimat. Gawlińskiego urzekł na tyle, że potem nie raz wspominał w wywiadach, że zagrał tam właśnie swój najlepszy koncert. Ludzie bawili się na nim do białego rana. Tyle, że tam już nikt Gawlińskiego za koszulę nie szarpał. Mógł przypomnieć repertuar swojego zespołu z lat 80. czyli Madame i słynną Sybillę
msw
13 maja 1997 roku. Stadion żużlowy oszalał. Tym razem nie było to jednak kolejne zwycięstwo Falubazu, a uczta dla miłośników muzyki dance. Do Zielonej Góry przyjechał DJ Bobo. Współorganizatorem i pomysłodawcą imprezy był dzisiejszy przewodniczący zielonogórskiego KOD Paweł Kaleta. Do dziś z sentymentem wspomina występ gwiazdy ze Szwajcarii.
Archiwum prywatne Pawła Kalety
- To był największy koncert po Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy w 1991 r. - przypomina Paweł Kaleta.
Jako support wystąpili wtedy król ówczesnych dyskotek DJ Holecky oraz zespół 2 For Good, którego wokalistka jest obecną żoną DJ Bobo.
DJ Bobo wypromował wiele utworów, które do dziś puszczane są w radiach oraz podczas wielkich imprez sportowych. Zielonogórskiej publiczności piosenkarz zaprezentował takie hity jak Let The Dream Come True, Love Is All Around, Freedom czy There Is a Party.
- Chcę żeby na moim pogrzebie zabrzmiał kawałek There is a party - mówi Kaleta - Z DJ-em Bobo spotkałem się siedmiokrotnie. Cenię go za to, że nigdy nie robił z siebie gwiazdy. Już nie jest tak popularny jak kiedyś, ale wydał ostatnio płytę. Koncerty robi niesamowite - dodaje.
Paweł Kaleta wierzy, że w przyszłym roku uda się w Zielonej Górze zorganizować kolejny koncert piosenkarza podczas Bachanaliów. Miał by być to koncert z okazji 25-lecia scenicznych występów autora ?Chihuahua?.
Archiwum prywatne Pawła Kalety
- Potrzebni są sponsorzy. Myślę, że 20 lat po występie na stadionie Falubazu DJ Bobo znów mógłby porwać publiczność.
mh
Działo się też w kręgach filharmonicznych. Trudno nie wyróżnić wizyty Krzysztofa Pendereckiego, kompozytora zaliczanego do najważniejszych na świecie.
Po raz pierwszy koncertował w Zielonej Górze w 2008 r. - To cud, że tu przyjechał - mówili melomani.
Fot. Daniel Adamski / Agencja Gazeta
Koncert odbył się w kościele pw. Św. Ducha. Jako dyrygent Penderecki poprowadził Orkiestrę Symfoniczną Filharmonii Zielonogórskiej, Chór Polskiego Radia w Krakowie, zespół śpiewaczy Camerata Silesia. W sumie około stu osób.
Zaprezentowano wtedy utwór Polskie Requiem, autorską wizję najnowszej historii kraju. Utwór na cztery głosy solowe, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną powstawał przez 13 lat (1980-1993).
Wcześniej kompozytor spotkał się z dziennikarzami. W konferencji uczestniczyła Dorota Żuberek, wówczas dziennikarka zielonogórskiej Wyborczej, dziś redaktorka Gazeta.pl. Pisała: Pendereckiego przyjęto z należnymi honorami. W filharmonii obowiązywały stroje galowe, mimo wczesnej pory. Kompozytor był za to naturalny, grzeczny, zupełnie jak nie gwiazda. Ze smakiem zajadał rogalik, zanim padło pierwsze pytanie na konferencji prasowej i zganił operatora jednej z telewizji, który mocował się ze statywem i kamerą: - Czy naprawdę musi pan tak strasznie hałasować? - pytał.
fot. Anna Krasko / Agencja Gazeta
Potem, w 2013 r. maestro Penderecki gościł w Filharmonii Gorzowskiej. Rok później odbierał na Uniwersytecie Zielonogórskim tytuł doktora honoris causa. Podobną sytuację przeżywał już blisko 40 razy. Honorowe tytuły przyznały mu już m.in. Akademie Muzyczne w Krakowie i Warszawie, Uniwersytet Jagielloński, na liście jest także kilkanaście uczelni zagranicznych.
Prof. Krzysztof Penderecki pochwalił wtedy Zieloną Górę. - Ma i dobrą orkiestrę, i tradycję. Każdego cieszy, że zostaje zauważony. Im człowiek starszy, tym bardziej wydaje mu się, że już wszyscy o nim zapomnieli. Ja jestem już po osiemdziesiątce, ale nie odczuwam tego zupełnie - powiedział podczas krótkiej konferencji prasowej.
pn
To jedno z tych wydarzeń, których pominąć nie sposób, ale wszyscy chcieliby by o nim zapomnieć - Peja na Winobraniu.
Być może dziś niewielu pamięta, ale w 2009 r. poznański raper był absolutną gwiazdą. Nic więc dziwnego, że na jego koncert przyszło kilka tysięcy osób. W samym występie również nie byłoby nic nadzwyczajnego, gdyby nie pewien 15-latek.
Fot. Sebastian Rzepiel / Agencja Gazeta
Chłopak pokazał Peji środkowy palec, a ten wpadł w szał. Ze sceny poleciały bluzgi, a potem słynne słowa. - Wiecie co z nim zrobić - wykrzyczał do mikrofonu raper. Do chłopaka doskoczyło kilka osób i skopało bezlitośnie. - Tak kończą frajerzy - komentował wyraźnie z siebie zadowolony Peja ze sceny.
Skandal swój finał znalazł w sądzie, a o sprawie mówiła cała Polska. Poznański raper przyznał się do winy, przeprosił i zapłacił 30 tys. zł grzywny. Do dziś ma zakaz występowania w Zielonej Górze, choć akurat ten wyrok wydał nie sąd, a Janusz Kubicki. - Temu panu już podziękujemy - mówił wspólnie z Tomaszem Nesterowiczem, który jeszcze wtedy pracował w biurze prezydenta miasta.
ph
Uwaga, film tylko dorosłych
Westbam do Zielonej Góry nie przyjeżdżał raz, ani nawet dwa razy. Jego wizyty u nas liczy się w kilku o ile nie kilkunastu. O zapewne z naszego bliskiego sąsiedztwa Berlina, skąd pochodzi. W 2009 r. odwiedzał niestniejący już klub Studio, potem uświetnił studenckie Bachanalia.
Bywał nawet w mieście dwa razy do roku. Fenomen tego niemieckiego producenta muzyki techno i dja tkwi w przystępności jego utworów, różnorodności, a jednocześnie niebanalności. Zasłynął z utworów takich jak Agharta, Beatbox Rocker, Hard Times, czy hymnów do legendarnego festiwalu muzyki elektronicznej Love Parade w Berlinie. Z festiwalem związany jest równie mocno, jak z berlińską sceną klubową.
Anna Kraśko
Współtworzył imprezę z Dr Motte od pierwszej edycji w lipcu 1989r. Uważa się, że pierwsza Love Parade zorganizowana jako demonstracja polityczna w imię haseł równości, jedności, miłości i harmonii przyczyniła się do upadku Muru Berlińskiego w tym samym stopniu co ruchy anarchistyczne i subkultura punk. Na pierwszej ulicznej paradzie uczestniczyło 150 osób, na kolejnej 2000, by pod koniec lat 90. osiągnąć zawrotną liczbę 1500 000 mln osób na ulicach Berlina. Oprócz tego Westbam jest twórcą pierwszego w Europie festiwalu muzyki technicznej Mayday.
Jego edycje odbywają się do dziś w miastach europejskich, mimo że sam Westbam wycofał sie w 2014r. z jego organizacji. Powodem było to, że pomimo ogromnej popularności nie chciał pozwolić na ostateczną komercjalizację muzyczną imprezy, co niestety się stało. Sam, mimo że dziś jest uważany za komercyjnego artystę, populistyczny mainstream go nie dotyczy.
anq
Czy ktoś 20, 10, 5 lat temu powiedziałby, czy przemknęłoby mu to przez myśl, że do Zielonej Góry przyjedzie Ten Years After, bohater historycznego amerykańskiego Woodstocku z 1969 r.? Albo Budgie lub Slade. A Kawon, mieszczący 500 osób, wymyślił cykl koncertów dinozaurów rocka.
- To chyba zespół z czasów stanu wojennego - objaśniał na bramce ochroniarz niezbyt zorientowanemu młodemu człowiekowi, kto gra w zielonogórskim Kawonie. Za dowód mogła posłużyć kilkusetosobowa publika, ze średnią wieku przekraczającą 50 lat.
Fot. Sebastian Rzepiel / AG
Coś było na rzeczy, bo Budgie, kapela kapela jak najbardziej podpadająca pod kategorię dinozaurów, w latach 80 była niezmiernie popularna w Polsce. Zdecydowała się grać w PRL, choć inni omijali ja szerokim łukiem.
W każdym razie Budgie celebrują dzis starsze roczniki. W końcu lider Burke Shelley, gdy grał w Kawonie kończył 60 lat. Ciekawostką jest, że rodzina wokalisty walijskiej grupy ma po części polskie korzenie. Niegdyś mieszkała w Szczecinie. Dla fanów metryki nie za bardzo mają znaczenie.
Zobaczyć Budgie w Zielonej Górze? - To powinność - cieszył się łysiejący fan z bródką. - Na takie rzeczy to się jeździ do Berlina lub Pragi. Dołaczyliśmy do Europy.
Budgie, jak za dawnych lat przejechali się przed publiką jak hardrockowy pociąg. Nadal numerami typu Parents i I Turned To Stone doprowadzali swoich wyznawców do białości. To rzeczywiście było rockowe wydarzenie roku w Zielonej Górze.
łuk
Muddy Waters (naprawdę McKinley Morganfield), legendarny ojciec blues rocka, nigdy nie wystąpił w Zielonej Górze. Kiedy jednak zmarł w kwietniu 1983 r., dzieło ojca postanowił kontynuować jego najstarszy syn Larry Mud Morganfield. Twierdził, że poświęcił się śpiewaniu, bo spokoju nie dawał mu powracający sen z ojcem na scenie.
Rankiem, w niedzielę 13 listopada 2010 Mud Morganfieled, nazajutrz po swoim pierwszym koncercie w Polsce, zajadał jajecznicę, którą własnoręcznie upichcił Jerzy Nowak, właściciel Piekarni Cichej Kobiety przy ul. Fabrycznej w Zielonej Górze.
Jajecznica była zwyczajna, ale muzykowi smakowała nadzwyczajnie. Opowiadał, że przywykł do smaku jaj sproszkowanych. Kiedy skończył jeść, nawiązał do tego, co w sobotni wieczór działo się w znanym zielonogórskim klubie: - Gram mnóstwo koncertów, ale ten tutaj był wyjątkowy dzięki publiczności. Ludzie byli niesamowici!
Fot. Sebastian Rzepiel / Agencja Gazeta
Publika chyba odbierała rzecz podobnie. - W pewnym momencie, w trakcie koncertu, podszedł do mnie bywały w świecie fan bluesa i mówi: Kurw...! Jurek, to jest normalnie chicagowski klub!? - wspomina Nowak. Okazji zobaczenia i wysłuchania przedstawiciela klasyki chciagowskiego bluesa nie przepuścili wtedy amerykańscy koszykarze, zakontraktowani na występy w drużynie Zastalu Zielona Góra.
Pięć lat później Mud Morganfield zdobył Blues Music Award w kategorii albumów z tradycyjną muzyka bluesową! Dlatego dziś pewnie trudniej byłoby ściągnąć go ponownie do Zielonej Góry. Zrobił karierę.
W 2010 r. się udało, w czym bardzo pomógł Filip Kozłowski, znakomity gitarzysta z Ołoboku. Kozłowski koncertował wspólnie z Morganfieldem na Wyspach. - I któregoś dnia powiedział mi, że chyba byłaby taka możliwość. Ludzie w Polsce nie wierzyli, że wystąpi u nas syn Muddy?ego. Zresztą nie załatwia takiego występu łatwo, jednym telefonem czy jednym e-mailem. Trochę podchodów było - wspomina Nowak.
A gaża dla syna legendy? Czy też była legendarna?
- Gaża to tajemnica. Niemniej dziś mogłaby być dla nas już za wysoka - odpowiada właściciel Piekarni Cichej Kobiety, u którego grały i śpiewały inne wielkie sławy bluesa: m.in. wspaniały król harmonijki Sugar Blue.
Fot. Sebastian Rzepiel / Agencja Gazeta
Na szczęście w 2010 r. Mud jeszcze nie był za drogi, a przecież już wtedy, gdy wystąpił z The Dirty Aces, śpiewał, wyglądał i zachowywał się na scenie nieomal dokładnie tak, jak przed laty robił to jego wielki ojciec. W Zielonej Górze odśpiewał najbardziej znane bluesy Muddy?ego, po czym wytłumaczył: - Ludzie porównują mnie cały czas do ojca, niektórzy zarzucają wręcz, że spijam śmietankę z jego sławy. Po części mogę się zgodzić, ale kto ma większe prawo do grania kawałków swojego ojca niż jego dzieci? Gdziekolwiek pojadę, zaraz mówią mi: "Nigdy nie słyszałem nikogo, kto brzmiałby tak podobnie jak Muddy".
ATOM
Lipiec 2011 r. Festiwal Piosenki Rosyjskiej w amfiteatrze. Gość specjalny - Michael Bolton, swego czasu autor globalnego przeboju z początku lat 90. ?When a man loves a woman". Piosenkę wykorzystany w popularnym filmie z Andym Garcią i Meg Ryan.
Materiały prasowe
Krótki recital nie przeszedł jednak do historii z powodu artysty i paru jego hitów. Tak jak występ syna Julio Iglesiasa. Koncert nadawany w ogólnopolskiej TVP, zakłócili kibice Falubazu. Na pieńku w tym czasie mieli z prezydentem Januszem Kubickim. Prezydent festiwal uznał za sztandarowy produkt promocyjny miasta, które dopłacało do niego milion złotych. Tej samej kwoty na Falubaz domagali się kibice. - Chcemy miliona, a nie Michaela Boltona, Z Falubazu miasto słynie, wy marzycie o Putinie - skandowało ok. 300 kibiców na widowni. - Wolę Protasa niż młodego Iglesiasa oraz Co to za ściema? Tutaj Janusza też nie ma! - krzyczeli.
Ich głos nie docierał do widzów przed ekranem. Telewizyjni producenci wyciszyli do maksimum odgłosy z widowni.
Sam Bolton też się nie przejął protestem. Zwykle, co odnotowali dziennikarze muzyczni, powtarzał: Szukam w życiu radości bo jestem wesołym człowiekiem. W każdej sytuacji jest mnóstwo śmiechu!
łuk
To absolutne wydarzenie nowych czasów. Dżem zagrał w hali CRS dla 3,5-tysięcznej publiczności. Zjechali się fani zespołu z całej Polski, także ci, którzy za zespołem jadą w całą trasę. Bilety na koncert - choć miejsc było sporo - sprzedały się z miesięcznym wyprzedzeniem.
Najszybciej skończyła się pula tych z pakietu VIP, których cena osiągnęła 499 zł. Koncert odbył się w listopadzie, ale najwierniejsi fani mieli w garści wejściówki już w sierpniu.
!fot. Anna Krasko / Agencja Gazeta
Dżem, z Maciejem Balcarem na czele, zagrał kultowe numery. Cała hala śpiewała z zespołem Lunatyków.
- Zespół nie brzmi może nie tak jak za Ryśka Riedla, no ale... Dżem to Dżem! - mówili fani.
Koncert był przykładem, jak biznes może z powodzeniem łączyć się z kulturą. Imprezę sfinansował Artur Krajewski, właściciel firmy Dual Meble. To on sprowadził Dżem z Orkiestrą Symfoniczną. - Nie zarobiliśmy wiele, ale udało się nie stracić. Zainwestowaliśmy sporo, bo trzeba było opłacić m.in. artystów, 40-osobową orkiestrę, nagłośnienie, oświetlenie. Trzeba się sporo napracować, żeby taki koncert zorganizować, ale warto było - mówi Artur Krajewski.
pn
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze