Namiot Staśkiewicza, muskulatura Kawęckiego, uśmiech Bogackiej

W olimpijskim sezonie Szymon Staśkiewicz, 29-letni pięcioboista ZKS Drzonków, reprezentant Polski, zmagał się z głębokim kryzysem formy. Nawet nie chciał jeździć na zawody o Puchar Świata. Poprosił klubowych trenerów o wsparcie, zmianę w przygotowaniach. Sam postanowił zainwestować 15 tys. zł w namiot tlenowy, imitujący warunki przebywania w wysokich górach, gdzie powietrze jest mniej kaloryczne.

Pomógł sponsor, pomógł klub. Przez dwa miesiące Szymon spał w namiocie i zdążył odbudować formę. W Rio świetnie punktował w turnieju szermierczym. W kombinacji pobiegł swoje, bardzo dobrze strzelił. W pływaniu uzyskał najlepszy swój wynik w tym roku. Poniżej umiejętności pojechał w jeździe konnej. Bo sześć zrzutek wynikało z błędów jeźdźca, nie zaś z niechęci czy niskiej klasy konia.

Dlaczego Staśkiewicz, chociaż w niezłej formie, skończył na 27. miejscu w stawce 36 finalistów konkursu olimpijskiego? Gdyby ustrzegł się błędów na parkurze, pokonał przeszkody bezbłędnie, mógłby zakręcić się ok. 15. miejsca, ale wyżej nie, bo ogromne straty ponosi w pływaniu.

W Rio zwycięzca konkursu pływackiego wyprzedził Staśkiewicza o blisko 15 sekund. Na dystansie 200 m stylem dowolnym to przepaść.

Czy może się zdarzyć coś, by zielonogórzanin nie ponosił takich strat w pływaniu?

Tak. I są dwie opcje.

Pierwsza w poolimpijskim roku Staśkiewicz poświęci się tylko lub głównie pływaniu. I w oparciu o pomoc trenerów Towarzystwa Pływackiego Zielona Góra (b. Korner) podciągnie życiówkę z 2.09 do 2.05-2.06.

Druga opcja na kongresie międzynarodowych władz pięcioboju nowoczesnego zapadnie decyzja, by umniejszyć wartość punktów zdobywanych w pływaniu. Już po Londynie taka zmiana wisiała na włosku. Do jej przegłosowania zabrakło... jednego głosu. Może po Rio przedstawiciele narodowych federacji wprowadzą zmianę, która byłaby dla Staśkiewicza korzystna i nie uzależniała sukcesu w pięcioboju tak bardzo od pływania.

Jeszcze w odniesieniu do opcji numer jeden: naturalne wydaje się pytanie, dlaczego wcześniej trenerzy Kornera nie nauczyli Staśkiewicza szybko pływać?

- Sugerowaliśmy takie rozwiązanie. Ale w młodzieżowcach, kiedy pływało się na 100 m stylem dowolnym, Szymon po naszych pięciobojowych treningach wystrzelił z czasu 1.30 tak, że później łamał minutę. Został indywidualnym mistrzem Europy w czwórboju i pewnie wtedy nie odczuwał tak mocno potrzeby poświęcenia się bardziej treningom pływackim. W seniorach zrobił się problem. Bo tam czołówkę stanowią byli wyczynowi pływacy, którzy na zawołanie płyną 200 m w dwie minuty. Życiówka Szymona sprzed roku to 2.09. I jeżeli nie zmienią się zasady, a on nie poprawi pływania, to będzie skazany na to, by znakomicie walczyć szpadą, bezbłędnie jeździć konno, dobrze biegać i strzelać, by po tym wszystkim zajmować 15. miejsca w najważniejszych na świecie zawodach - tłumaczy Tomasz Cygański, dyrektor i trener ZKS Drzonków.

W Rio startowała też wychowanka ZKS, 23-letnia Anna Maliszewska, od kilku lat zawodniczka UKS Żoliborz Warszawa. W olimpijskim debiucie zajęła 19. miejsce.

Pływak Radosław Kawęcki dorastał w Zielonej Górze i tu w klubie Korner przebijał się do światowej czołówki juniorów, a po tym seniorów. Wśród specjalistów od stylu grzbietowego Kawęcki wspinał się wysoko, poprawiał wyniki. Stał się światowym asem dystansu 200 m i żmudnie budował formę, której apogeum, a takim byłoby olimpijskie podium, trener Jacek Miciul zaplanował na Igrzyska Olimpijskie w Rio de Janeiro.

W życiu i w sporcie nie wszystkie plany udaje się jednak zrealizować. Los chciał, że dwa lata temu coś pękło we współpracy trenera i pływaka. Pękło na tyle mocno, że Kawęcki wyprowadził się z Zielonej Góry. Zadomowił w Warszawie, gdzie w barwach AZS AWF i w oparciu o trenera Pawła Słomińskiego, niegdyś twórcę sukcesów Otylii Jędrzejczak, miał pokazać, że poradzi sobie w pływaniu bez Miciula. Tymczasem w Zielonej Górze pływaka żegnały złowieszcze zapowiedzi trenera i szefów klubów.

- Mieliśmy rację. Szkoda. Ja powiem, że Radek zgubił technikę, ale trener Miciul mocniej określił, że jego pływanie stało się żenujące - skomentował występy Kawęckiego w Rio Marian Rzeźniewski, dyrektor Towarzystwa Pływackiego Zielona Góra.

Dlaczego 25-letni pływak światowej klasy nagle gubi technikę?

- Trener Słomiński ma ogromne osiągnięcia, ale na grzbiecie się nie zna. Zrobił z Radka kulturystę, ale ogrom pracy siłowej odbił się na technice, która była największym i kluczowym atutem Radka. W Rio to nie zdarzył się wypadek przy pracy. Radek w tym sezonie nic porządnie nie popłynął. Cokolwiek wygrywał i zdobywał medale, ale prawdę mówiły wyniki, gorsze niż cztery lata temu w Londynie. A dzieje się tak, bo Radek zgubił technikę - przekonuje Rzeźniewski. Na łamach Przeglądu Sportowego Miciul dodawał, że przez wprowadzony kompletnie bez głowy trening siłowy padła wytrzymałość, sta na ostatnich długościach pływalni zawodnik po prostu nie miały siły, by płynąć szybko.

W finale 200 m w Londynie Kawęcki był czwarty, finiszował z czasem 1.55,59. W Rio nie awansował nawet do półfinału, zajął 17. miejsce z czasem 1.57,61.

- A przecież była niepowtarzalna szansa nawet nie tyle na podium, ile na złoto, bo wszyscy, którzy zajęli miejsca na podium w Londynie [Amerykanie Tyler Clary i Ryan Lochte oraz Japończyk Ryosuke Irie - red.] z różnych przyczyn nie przeszkodziliby Radkowi - podkreślił Rzeźniewski.

Z Sylwią Bogacką, snajperką Gwardii Zielona Góra, wyszło trochę według powiedzenia: na dwoje babka wróżyła.

Cztery lata temu w Londynie, gdy nikt za bardzo na nią nie liczył, spisała się znakomicie, zdobywając w dwóch konkurencjach drugie oraz czwarte miejsce.

Teraz w Rio, gdy już niemal wszyscy na nią liczyli, wypadła o wiele słabiej, zajmując w tych konkurencjach 40. oraz 23. miejsce. Pomalowana na złoto lufa karabinu nie przyniosła szczęścia. Przy czym w obu wypadkach Bogacka zaczynała bardzo obiecująco. Jednak w miarę rozwoju rywalizacji jakby nie wystarczało gigantycznej koncentracji.

Najdziwniejsze było chyba to, co 34-letnia sportsmenka mówiła po swoich nieudanych startach. Opowiadała otóż, że w pełni zrealizowała plan przygotowań do Rio. A w konkursach z karabinu pneumatycznego i karabinu kulowego wystrzelała dokładnie to, co wynikało z planu. - Od jakiegoś czasu wiedziałam, że ten plan nie wypali - dodawała. Dlaczego zatem nie doszło do korekty planów? - Ponieważ w strzelectwie zajmuje to dużo czasu i na korekty było już za późno - odpowiadała zawodniczka Gwardii. Obiecała, że na kolejnych igrzyskach - w Tokio - wypadnie lepiej, bo już wie, co należy poprawić w przygotowaniach.

Czy wypada wytknąć, że z pozycjami 40. i 23. kontrastowały pełne radości i luzu postawa i wypowiedzi Bogackiej? Cóż, jeden sportowiec po porażce płacze i przeprasza, inny się uśmiecha i mówi, że wszystko poszło zgodnie z planem. Jeśli obie postawy są autentyczne i szczere, to nam, kibicom chyba nic do tego...