Nie potrzebowaliśmy Wigilii, aby rozmawiać z Felkiem. Właściwie całą rodziną. Był to swoisty rytuał. Gdy wracaliśmy z pracy On przysiadał na skraju kuchennej ławy i czekał na opowieść o mijającym dniu. Słuchał uważnie, kiwał głową, czasem polizał rękę, odpowiedział po swojemu.
Bez względu na reakcję, miał wiele zrozumienia w oczach. Później zmieniał miejsce, siadał obok mojej żony na poduszkach, lubił spojrzeć na telewizor. To był dobry kot. Gdyby żył, w Wigilię mógłby opowiedzieć o swoim dniu o polowaniach na myszy, krety i ptaki. Pomarudzić, że znów jest głodny, że ogórek i kapusta kiszona są nawet dobre. Powspominać jego ulubione prace polowe - plewienie z nami ogródka, że kosiarka spalinowa jest jednak dla niego za głośna, ale koszona trawa fajnie się rusza. Może nawet by nam podziękował za krótkie, ale pełne miłości życie...
Cóż, na początku muszę zaznaczyć, że mój pies opuścił już ten ziemski padół i mam nadzieję, że przebywa teraz w psiej Valhalli lub buja na białych, kłębiastych chmurkach, leżąc na nich tak, jak zwykł leżeć za życia na dywanie przed kominkiem. Niemniej jednak wielkie przywiązanie do tej kulki sierści, poczucie, że jego duch wciąż niezgrabnie gramoli się po schodach w moim domu oraz temat konkursu, który był tak wdzięczny, że sprowokował mnie do wspomnień, wszystko to złożyło się na to, że postanowiłem wystukać kilka słów na klawiaturze.
Gdyby zatem mój pies przemówił w wigilijny wieczór, to..... najpewniej zacząłby narzekać. Wszak to polski pies i jak każda istota zrodzona między Bugiem a Odrą, miał to w genach. A to, że spacery za krótkie, a to że nazbyt intensywnie wycieram mu łapy po powrocie z przechadzki w dżdżyste dni, a przecież mokre ślady w designerskim kształcie psiej łapy są fajne, a to całe wycieranie łap tylko denerwuje. Skoro już jesteśmy przy utrzymywaniu czystości, to zaraz dodałby całą litanię narzekań na kąpiele. Że raz na jakiś czas, a zwłaszcza gdy wytarza się w błocie, to musi przechodzić całą tą gehennę i on stanowczo sobie tego nie życzy. A już szczególnie krytycznie odniósłby się do instytucji szczotki i procesu szczotkowania. To jest tak traumatyczne przeżycie, że sobie tego nie wyobrażam i przydałoby mi się nieco empatii. Przecież "nieco" jego zgubionej sierści nie powinno stanowić aż takiego problemu. Zdziwiłby się, że pozostałym, dwunożnym domownikom może przeszkadzać futrzasty dywan.
Niedawno, na moją wzmiankę o nowo wydanej książce: "Tu byłem. Tony Halik" nie zareagował nikt z grillujących w naszym ogrodzie. Jedynie "Nynek" wskoczył na moje kolana i wpatrując się głęboko w oczy, radosnym pomrukiem poprosił mnie - tak to odczytałem - o garść szczegółów. Niestety, skończyło się na przyjaznym głaskaniu pomiędzy jednym a drugim toastem.
Wyobrażam sobie, że "Nynek" ponowi prośbę właśnie w najbliższy wigilijny wieczór, wyrażoną radosnym pomrukiem: - Opowiedz specjalnie dla mnie tę humoreskę związaną z osobą tego znanego podróżnika?! Tu byłem!
Co powiedziałyby moje trzy koty o północy w Wigilię? Sądzę, że usłyszałabym od nich słowo "dziękuję" za ocalenie ich z największych tarapatów, dzięki czemu mogę mieć je teraz przy sobie zdrowe i szczęśliwe.
Archiwum prywatne
Być może podsunęłyby mi sugestie dotyczące ich preferencji w zakresie codziennych przysmaków. Mogłabym się również spodziewać zarzutów o to, że zbytnio hałasuję podczas ich dwudziestogodzinnej drzemki każdego dnia. Można się jedynie domyślać co takiego nasze zwierzaki chciałyby nam powiedzieć, bardzo możliwe, że powiedziałyby coś całkowicie szalonego mając okazję się z nami porozumieć.
Archiwum prywatne
Razu pewnego na Mikołajki, dostałam kotka-prawie jak z bajki!
Wabi się Kazik. Jest Ślązakiem.
Obecnie mieszka ze mną w Małopolsce.
Kazik jest prześliczny i wzbudza zachwyt każdego kto go zobaczy.
Każdy pyta czy jest rasowy, skąd ma tak puszysty, niespotykany ogon.
Zachwyty nad jego miłą mordeczką nie mają końca.
Ostatnio zostałam poproszona czy nie zostałby..."partnerem" dla pewnej kotki. Muszę
to przemyśleć.
Mam nadzieję, że w wigilijny wieczór powiedziałby po prostu, że jest u mnie szczęśliwy,
kochany, że jest zadowolony z opieki jaką jest otoczony.
To prawdziwy koci hrabia a czasem koci-dzidziuś. Uwielbia noszenie na rękach,
przytulanie i najsmaczniejsze kąski.
Niestety jest rozpieszczony jak "dziadowski bicz", i dosłownie wchodzi na głowę
wszystkim domownikom. Ale tym oczętom nikt nie potrafi odmówić.
Archiwum prywatne
Kotka nr 1., Neli, czyli rasowa persiczka z charakterkiem z piekła rodem - I nie myślcie sobie, że po nowym roku coś się zmieni. Możecie sobie wsadzić gdzieś te grzebyki, szczotki i inne wynalazki, ja i tak nie dam się czesać.
Archiwum prywatne
Kotka nr 2., Mazurka, podwórkowa młodzinka, która przejechała do naszego domu pół Polski - Fajne te wasze dzieciaki, ale jak one już zaczną tulić to nijak się idzie wyrwać, a ta mała to już w ogóle chyba myśli, że jestem jej lalką?
Mam na imię Karolina i jestem 35 letnią mamą 6-letniego amstaffa Amigo, 2-letniego Wiktorka i rocznego Karolka.
Mój kochany piesek Amigo już od dłuższego czasu układa sobie przemowę jaką wygłosi mi o północy w Wigilię.
Z jego spojrzenia wnioskuję, że będzie to coś w stylu:
"To nie tak miało być... Byliśmy tacy szczęśliwi... każdy dzień był dla nas czasem radości i beztroski. Zawsze miałaś dla mnie czas i byłem tym jedynym, ukochanym synkiem, a teraz.... Odkąd pojawiły się dzieci przeganiacie mnie z kąta w kąt. Spacery są krótkie, i zdarza Ci się mnie pospieszać. W naszym ukochanym domu zapanował hałas nie do zniesienia. Czy oni muszą tak piszczeć, płakać i krzyczeć? Ja mam bardzo wrażliwy słuch i źle to znoszę? Nie żebym był chytry, ale zdarza im się wyjadać mi z miski... ciągnąć za uszy i ogon, rzucać we mnie zabawkami, a Wiktor ostatnio bił mnie kartoflami...
W związku z powyższym, domagam się poprawy warunków bytowych, dłuższych spacerów, nietykalności cielesnej, poszanowania mojej własności i kategoryczny zakaz dalszego rozmnażania się".
Archiwum prywatne
Mój pies powie: "Ja chcę się przytulić i zasnąć na twoich nóżkach, kocham cię"
Mój kotek powie: "Moje ukochane łóżeczko, nikt nie ma wstępu na moją poduszkę, nawet właściciel".
A chomik doda: "Nie ruszaj mnie, bo sobie śpię"
Archiwum prywatne
Nasza rybka chyba udzieli nam instrukcji jak ją prawidłowo karmić. Dwa tygodnie temu zostawiliśmy ją na kilka dni pod opieką naszej sąsiadki. Pani ma ponad 80 lat. Zamiast dawać jej po kilka ziarenek pokarmu dziennie, to ona wsypała prawie całe opakowanie. Rybka zatem zapyta o północy w noc wigilijną dlaczego ją przekarmiliśmy.
Teraz pewnie codziennie trenuje wodny aerobik w aqua stylu.
Myślę, że bez względu na to jakie byłoby to zwierzę, gdyby w dzień Wigilii mogłoby władać ludzką mową powiedziałoby "Ja też czuję". Ludzie bardzo często minimalizują znaczenie tego faktu, uprzedmiotawiają zwierzęta. Ale jakie mamy ku temu prawo? Jakie są dowody na to, że zwierzęta czują inaczej? Albo nie czują w ogóle (na szczęści tego typu opinia przestała prawie całkowicie obowiązywać).
To nie jest tylko pies, tylko ryba, tylko koń, tylko świnia. To jest żywa istota, która czuje, cierpi, pragnie bezpieczeństwa, zasługuje na to by godnie żyć. Jeżeli magia świąt nie obdarzy ich mową one nadal będą przekazywały nam te słowa "ja też czuję". Przez chwile nie myśl o różnicach, weź głowę swojego psa w dłonie, zanurz palce w grzywie i popatrz w oczy koniu, zbliż się do pięknookiej krowy. I spójrz w ich oczy. Czy naprawdę nie widzisz w nich istoty czującej jak my, czy naprawdę nie widzisz w tych oczach świadomości? Jeżeli my, ludzie, zdominowaliśmy ten świat to nie oznacza że jesteśmy jego panami, ale że jesteśmy odpowiedzialni za wszystkie żyjące w nim istoty.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze