Dzień Kobiet stał się w Polsce dniem publicznej żenady polityków od Warszawy po Pcim Dolny. Zaleją nas kwiatki, czekoladki i wazelina zapewnień, jakie Polki są śliczne, mądre, przedsiębiorcze i w ogóle och. A w tym samym czasie: odebrano nam standardy okołoporodowe, ograniczono prawa do antykoncepcji, zlikwidowano wsparcie dla in vitro. Wmówiono, że zarodek ma większe prawa do życia niż kobieta. Z marszu odrzucono obywatelskie - kobiece projekty ustaw. Uderzono w organizacje pomagające bitym i gwałconym. Zmarginalizowano Konwencję przeciw przemocy wobec kobiet. Nadal mniej niż co dziesiąty domowy kat lub gwałciciel trafia do więzienia. Nadal nie ma automatycznej izolacji sprawców przemocy. W żaden sposób nie ograniczono luki płacowej, użłobkowienie wciąż jest na poziomie Bantustanu nie Europy. Powiększa się dług alimentacyjny.
Może jedynie 8 Marca nasi złotouści powstrzymają się przed wygłaszaniem szowinistycznych i upadlających tekstów o kobietach. Dlatego dzień kobiet świętujemy prywatnie, spędzając popołudnie z przyjaciółkami lub mężczyzną, który kocha, szanuje i obdarowuje kwiatami z miłości, a nie pijarowego wyrachowania.
Pamiętam, że jako dziecko wyczekiwałam Dnia Kobiet, bo zawsze wiązał się z jakimiś niespodziankami od chłopców z klasy. Byłam ciekawa, co takiego znów wymyślą nasi koledzy, czym nas zaskoczą. I nie zapomnę, jak pewnego dnia (to był koniec lat 90., podstawówka), wręczyli nam... kaktusy. Takie piękne, ozdobne, z rozwiniętymi kwiatami. Tylko ja, ponieważ siedziałam w ostatniej ławce, otrzymałam ten najbrzydszy, z samymi kolcami. I wiecie co? Wyrósł ogromny i piękny, mam go do dziś. Wygląda jak maczuga Herkulesa! Zawsze miło mi się kojarzy z Dniem Kobiet.
To oczywiście miłe i sentymentalne wspomnienie z minionych lat, ale dziś świętowanie Dnia Kobiet mocno się zmieniło. Szkoda, że zamiast celebrować ten dzień, musimy wychodzić na ulicę, żeby głośno mówić, z czym się nie zgadzamy.
Dla mnie osobiście to normalny dzień, nie liczę na goździki i bombonierki. Ale jako jedyny marszałek w Polsce w spódnicy staram się z premedytacją wykorzystać ten dzień dla kobiet. Na przykład wpłynąć na mężczyzn w urzędzie, by oddawali krew. Po to zamówiłam krwiobus. Hasło akcji: Dziś nie pragnę tulipana, tylko kropli krwi od Pana.
Dla mnie ten dzień to też pretekst do przypomnienia, że obchodzimy 100-lecie ruchu praw kobiet. I nie chodzi o wspomnienia o zasłużonych sufrażystkach, tylko o uświadamianie, że równość płci nie jest fanaberią. Jest koniecznością, demokratycznym i społecznym wymogiem naszych czasów. Razem z moimi dyrektorkami właśnie dziś będziemy omawiać plan 16 kongresów kobiet w regionie. A wieczorem planuję zobaczyć w Górzykowie wystawę "Kobieta jest emocją". Jej autorką jest Sylwia Wawrzyniak-Bodnar spod Sulechowa.
Każdą sympatyczną tradycję, jak Dzień Matki, Ojca czy właśnie Kobiet, powinniśmy celebrować. Bo dlaczego nie? Dla mnie to wyjście wieczorne z najbliższymi koleżankami, którymi dla mnie są teraz podopieczne mojej Fundacji Black Butterflies. "Podopieczne" - to brzmi dziwnie, bo przecież są aktywnymi zawodowo, wspaniałymi kobietami, które robią mnóstwo fajnych rzeczy. W fundacji świetnie się bawimy i taki też mamy plan na Dzień Kobiet. W ponad 20 pań wychodzimy wspólnie do klubu bilardowego.
Mój wymarzony Dzień Kobiet? Chętnie wypoczęłabym w dobrym spa. Masaże, zabiegi i lenistwo, a wieczorem kolacja w gronie przyjaciół.
Jak świętuję 8.03? Zawsze najważniejszy jest dla mnie drugi człowiek, w tym dniu nie tylko sama dla siebie jestem ważna, ale swoją uwagę kieruje ku innym kobietom, szczególnie tym, które tej uwagi potrzebują. Tak się złożyło, że tego dnia poprowadzę Galę Kobiety Kobietom w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Wielka Gala Charytatywna KOBIETY KOBIETOM jest wyjątkowym przedsięwzięciem, zorganizowanym po raz IV dzięki zaangażowaniu kobiet, przy udziale kobiet oraz dla kobiet.
Głównym celem koncertu jest pomoc dla Specjalistycznego Ośrodka Wsparcia dla Ofiar Przemocy w Rodzinie w Przeźmierowie, na rzecz kobiet i dzieci doświadczonych przemocą rodzinną. Spotkamy się tam, by w choć w niewielkim, symbolicznym sensie przekazać moc tym kobietom, które starają się wyjść z piekła przemocy. Wystąpią Wanda Kwietniewska, Urszula i Małgorzata Ostrowska. To silne wokalistki i wspaniałe kobiety. To dzięki nim będę mogła podkreślić ogromną siłę i wytrzymałość kobiet doświadczających przemocy, podkreślić jak wiele wsparcia i umiejętności dają innym kobietom, jak po przebytych krzywdach, pracując nad sobą i otoczeniem, zmieniają rzeczywistość na lepszą.
Osoby, które doświadczyły przemocy często wyrażają wdzięczność za pomoc, jaką uzyskały po tych traumatycznych doświadczeniach. Bardzo rzadko jednak słyszą podziękowania za to, jak wiele wniosły, ucząc siebie i inne osoby nie tylko przetrwać kryzys, ale też wyzwolić nas wszystkie od przemocy.
Wszyscy mamy w głowach heroiczny model politycznej walki. Tymczasem walka toczona na co dzień przez tak wiele kobiet na froncie domowym również wymaga wysiłku. Wszystkiego, co najlepsze dla wszystkich kobiet tych słabych i silnych. Bądźmy razem, wspierajmy się i częściej zauważajmy się wzajemnie.
Dzień Kobiet ma dla mnie wymiar przede wszystkim symboliczny. Powinien przypominać mężczyznom jak wiele ról i zadań każda kobieta ma w życiu do wykonania. Za to mogą dziękować nam cały rok, całe życie. Nie uważam, że jest specjalna potrzeba, aby było oddzielne święto, które trzeba celebrować, bo paradoksalnie podkreśla ono różnice jakie między płciami istnieją. Pusty obowiązek społeczny, który stał się konwenansem.
W ten jeden dzień część wszystkich miłych akcentów jest trochę wymuszona i sztuczna. Kwiaty, życzenia, upominki, lepsze traktowanie, bycie miłym, wyręczanie w pracach. Tylko 8 marca na to zasługujemy? Kobiety za łatwo w życiu nie mają i muszą być silne. Rodzą dzieci, robią kariery. Do tego muszą jeszcze być mądre i piękne.
Kiedyś byłam za równouprawnieniem, jednak teraz jako dorosła kobieta inaczej patrzę na kobiecość. Kobieta wymaga przywilejów i specjalnego traktowania przez mężczyznę ale równości w kwestiach zawodowych, biznesowych czy politycznych. To jednak głównie od ambicji, charakteru i pracy zależy jej sukces. Choć Dzień Kobiet ma charakter komercyjny, jest eventem marketingowym, ja mu się poddaję przyjmując kwiaty i drobne prezenty.
Kiedyś mówiło się o "Międzynarodowym" Dniu Kobiet, teraz się od tego odchodzi. Jak sobie przypominam, dawniej było to raczej święto mężczyzn, bo wracali późno do domów z alkoholowych libacji. Teraz jest większy rygor.
Dla mnie to normalny dzień pracy. Może nie taki jak zawsze, bo się trochę przeziębiłam. To przez to, że cały miniony tydzień dowoziłam bezdomnym na dworzec gorące zupy. Oczywiście dostanę kwiatki od męża i syna, co jest bardzo miłe. Dzień Kobiet to w ogóle miłe, sympatyczne święto. Mam nadzieję, że panowie się spiszą. Zawsze miło dostać kwiatka, choćby bez okazji.
Nie sądzę jednak, by w mojej kwiaciarni było z powodu Dnia Kobiet wielkie zatrzęsienie. Teraz panowie kupują kwiaty w Biedronce. Wiem, bo przerabiałam to już z Walentynkami. Tłumów u mnie nie było, a w dyskontach owszem.
Moja kwiaciarnia to już bardziej biuro radnego. Ludzie przychodzą z takimi problemami, że włos się na głowie jeży.
Nie mam nic przeciwko temu świętu, każda okazja, by wyrazić pozytywne uczucia, jest dobra. A my, kobiety, jesteśmy podatne na miłe upominki (śmiech). Pamiętam Dzień Kobiet w "tamtych czasach", cieszyłam się wtedy z bycia matką. Dziś tak samo cieszę się z bycia babcią.
Jako kobieta ze słusznym już peselem, czuję się spełniona. Zawodowo i prywatnie. Mam swoją pasję, zainteresowania, lubię przebywać z ludźmi, mam sporo kontaktów. Mam też przyjaciół, takich ze szkolnych ławek, z którymi utrzymuję kontakt do dziś. I przyznaję, jestem trochę... egoistką. Ściślej mówiąc, uważam, że każda z nas powinna podzielić obowiązki między dziećmi i rodziną, a swoim własnym czasem.
Wiele się zmienia, jesteśmy coraz bardziej świadome naszych praw, nie boimy się zdecydowanie i głośno mówić. To idzie w dobrym kierunku. Ja nie czuję się i nigdy nie czułam dyskryminowana, bo wiem, że w pewnych obszarach nie ma sentymentów i podziałów na płeć.
Czym jest dla mnie Dzień Kobiet? Okazją, by spotkać się w damskim gronie i porozmawiać o nas, naszych sprawach i prawach. To przecież stulecie nadania nam praw, a ciągle musimy o coś walczyć. Walczymy o równe płace, brak dyskryminacji, o to, by kobiety nie bały się aktywnego życia i nie zamykały się w domach.
Kobietom ciężko połączyć pracę zawodową z domem i życiem rodzinnym, a to na nich ciąży najwięcej obowiązków. Państwo powinno nam stworzyć narzędzia, by pogodzenie tych dwóch aspektów życia ułatwić, np. stworzyć więcej żłobków czy przedszkoli. Nie chcemy wybierać między rodziną i pracą.
W Zielonej Górze Stowarzyszenie Baba organizuje 8 marca marsz i jeśli znajdę czas, pojawię się. Dzień Kobiet to też okazja, by spotkać się w gronie najbliższych koleżanek i przyjaciółek, by się po prostu odstresować.
Ten dzień miał większe znaczenie w poprzedniej epoce. Pamiętam, jak po studiach przyszłam do pracy w gorzowskiej Przemysłówce, to dyrekcja obchodziła wszystkie panie i wręczała po słynnym goździku i paczce rajstop. Te się przydawały, w końcu to był towar deficytowy.
Zapamiętałam jeszcze jedna anegdotę z okazji Dnia Kobiet. W naszym dziale, jak ta świeża, podpytywałam, czy są jakieś zwyczaje, coś trzeba przyszykować. Koleżanki podpowiadały, że można upiec ciastko. I dzień wcześniej nasz surowy szef rozdzielał wyjazdy na kontrole. I się złapał za głowę: a nie, nic nie będzie, jutro ten durny dzień. Ale ciasto potem zjadł (śmiech).
Dziś to święto zamiera, panie nie oczekują specjalnych względów. Ale skoro to nadal święto, to poświętujmy jak kto uważa.
Dzień Kobiet? Kamufluje niedociągnięcia całego roku... A prywatnie to intymne święto moje i męża, tylko dla niego jestem kobietą. Dla reszty świata jestem człowiekiem.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze