Ekstremalna droga krzyżowa. Kim są pielgrzymi z Zielonej Góry?

Drewniane krzyże w dłoniach, plecaki, latarki na czołach. To nie jest sport dla niedzielnych dewotów i misyjnych pozerów. Przybyli tu głównie ugruntowani w wierze ludzie. Powtarzają mi, że chcą sprostać wyzwaniu i przeżyć osobistą relację z Bogiem.

Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta

Z Basią Kamyszek idzie jej syn Adam i trzech gimnazjalistów harcerzy. Basia z zawodu jest farmaceutką. Dzieci chce wychować po katolicku. - Znajomi prosili mnie o modlitwę. Wyruszyłam w ich intencji. Syn i chłopcy zdecydowali się pójść ze mną. Natchnęła mnie książka pt. Pasja. Uważam, że nie ma świąt bez Męki Pańskiej. Wielkanoc nie polega wyłącznie na tym żeby upiec ciasto i zjeść jajko. Udało nam się wszystkim pokonać ten dystans. Ale muszę powiedzieć, że było ciężko - mówi już po marszu Basia. - Wiem, że to nic przy cierpieniu Jezusa, ale pod koniec każdy kamień czy mały korzeń ranił nogi. Wiedzieliśmy jednak, że On bardziej cierpiał. My mieliśmy jedzenie, wodę, Jezusowi jedynie Weronika otarła twarz. W każdej chwili mogliśmy zrezygnować. On nie. Tak myślałam.

Piątek, 18 marca, wieczór pod zielonogórskim kościołem św. Stanisław Kostki przy ul. Obywatelskiej. Po mszy w drogę Ekstremalnej Drogi Krzyżowej rusza 350 pielgrzymów. Mężczyźni (tych więcej) i kobiety. Emeryci i gimnazjaliści. Są tu lekarze i sportowcy.

Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta

Przed nami 14 stacji i 46 km przez piachy, lasy, błoto i twardy asfalt. W pakiecie startowym są paski odblaskowe, opis trasy i książeczka z rozważaniami. Poprawiam plecak. W środku dwa litry wody, parę bułek i batony. - Będzie ciężko, ale dam radę, przeżyję - powtarzam w duchu. Biorę głęboki oddech.

Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta

Być ekstremalny jak św. Józef. Oto wyzwanie, które podczas nabożeństwa rzucił pielgrzymom ks. Robert Patro.

-  Św. Józef stanął przed niesamowitą próbą. Dowiedział się, że Maryja jest brzemienna z Ducha Świętego. Już miał ją potajemnie opuścić. Anioł powiedział mu jednak we śnie, że ma ją poślubić. Wziął to na siebie. Wyobraźmy sobie dzisiaj taką sytuację. Czy to nie ekstremalne? - rozważa już po pielgrzymce 36-letni Tomasz Sucholas. Podkreśla, że lubi wyzwania i samotne podróże. Wspomina górskie wędrówki z rodzicami. O Ekstremalnej Drodze dowiedział się z internetu, tydzień przed startem. Nie zastanawiał się. Ma latarkę-czołówkę i trekingowe buty stawił się na starcie. Tak jak jego kolega z pracy.

- Chodzenie zawsze sprawiało mi przyjemność. W końcu jestem geodetą. Uwielbiam dziewicze tereny. To nie jest zwykła pielgrzymka. To nie są typowe rozważania kościelne. Wysiłek fizyczny w ciszy i samotności mnie uspokaja. Lubię iść sam, nastawiony na odbiór z góry.

Tomasz, jak każdy, idzie tu w intencji swojej rodziny. Jest mężem i ojcem dwójki dzieci.

Za Krępą mijamy przepompownię ścieków. Wciąż jestem w środku, ale powoli słabnę, a nie mam latarki. Przypominam sobie zapomniane grzechy. Czy tak ma wyglądać rozmowa z Bogiem? To moja droga krzyżowa?

Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta

Kolejna stacja przy krzyżu na drzewie. Tu Chrystus spotyka matkę. Siadam na ławce. Wyciągam bułkę. Obok modlą się wierni. Dystans między pierwszymi a ostatnimi wynosi już kilka kilometrów. Powoli docieramy do Cigacic. Idziemy przez most. Myślę o słynnej reklamie z Tomaszem Adamkiem. - Przecież nie poddam się w takiej chwili.?

Fot. Michał Hałas/Agencja Gazeta

Docieramy do kościoła pw. św. Michała Archanioła w Cigacicach. Na tej stacji Szymon Cyrenejczyk pomaga nieść krzyż Jezusowi. Zmęczeni ludzie otwierają termosy z herbatą i kawą. Niektórzy ściągają buty. Błąd.

- Niestety, nie dałem rady. Odliczałem już tylko kilometry do następnego postoju. Doszedłem do siódmej stacji, musiałem zejść ? mówi Michał z Zielonej Góry ? Ale za rok lepiej się przygotuję. Obiecałem już sobie, że pokonam ten dystans - dodaje.

Widzę, że jestem jednym z ostatnich Cigacicach. Czas ruszać z Cigacic. Dołączam do małej grupy. Idziemy ścieżka rowerową, potem lasem. Widzę jak pielgrzymi klęczą przy drewnianym krzyżu. Stacja szósta ? Weronika obmywa twarz Chrystusowi.

Fot. Michał Hałas/Agencja Gazeta

Nie zatrzymuję się tym razem. Idę sam. Kilometry znikają, pulsują światła latarek. Walczę z myślami i słabościami. Znów odzywa się bark. Rwie boleśnie. Niech przestanie.

Docieramy do krzyża w Mozowie. Jezus i człowiek upada po raz drugi. Za chwilę zrobi się jasno. Bark zaczyna dokuczać co raz bardziej. To przez kręgosłup. Słyszę w głowie czyjeś myśli.

Marzena Celejewska jest germanistką w gimnazjum i szkole językowej. Jest wierząca i stara się uczestniczyć w życiu kościoła.

- Bardziej kocham Boga niż kościół i księży. O Ekstremalnej Drodze Krzyżowej dowiedziałam się z Facebooka. Później zaczęłam o niej rozmawiać z koleżanką z pracy. Zachęcałyśmy się. Chciałam się sprawdzić. Kiedyś organizowałam w PTTK 30-km wycieczki z dzieciakami. Ale były też inne powody. Pomyślałam: Nadchodzi Wielki Tydzień, a ja w pracy mam nawał obowiązków, do tego domowe przygotowania. Może jakoś inaczej przygotuję się do świąt. Wyciszę się, skupię. Szłam też w intencji mojej chorej mamy. Powiedziała mi, że gdyby miała siłę, to sama by poszła -  mówi.

Świta. Gasną latarki. W ciszy słyszę ptaki. W Kijach przechodzę pod wiaduktem. Kolejny przydrożny krzyż - tam Jezus spotyka płaczące niewiasty. Ja też. Przy krzyżu pątniczki masują stopy.

Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta

Jem bułkę i ruszam za nimi. Docieramy do dziewiątej stacji w Niekarzynie - trzeci upadek Jezusa. Nogi mam jak z betonu, odmawiają posłuszeństwa. - Idź, nie czas na sentymenty - mówię w myślach.

Agata ma 32 lata. Pochodzi z Zielonej Góry. Na co dzień jest szefem biura chorągwi ZHP. - Chodziło o to żeby dać z siebie coś więcej przed świętami. Czasami łatwiej jest zdobyć się na takie jednorazowe akcje. Chciałam w czasie przygotowań do świąt poświęcić coś więcej i trochę wykroczyć poza własne limity. Taki marsz pomaga poznać siebie z zupełnie innej, czasem zaskakującej strony. Na końcu czułam spełnienie, choć najważniejszym dla mnie momentem było przezwyciężenie kryzysu, który miał chyba każdy. Dopiero kiedy człowiek przekroczy swoją barierę, zaczyna iść zupełnie inaczej. Cieszę się, że mi się udało.

Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta

Przede mną ostatni odcinek Ekstremalnej Drogi Krzyżowej. Mam odbite pięty, spuchnięte kolana, lawinę myśli w głowie. Nowicjusze, którzy nie mają za sobą pątniczych doświadczeń, trzymają się na trasie siłą woli. Nie wszyscy ukończą marsz. Przed chwilą podjechał samochód. To przyjaciółka jednego z pielgrzymów. Dla niego droga krzyżowa kończy się kilka kilometrów od celu.

- Musiałem zejść. Kontuzja kolana ? Dariusz pokazuje spuchnięte nogi. Rzeczywiście nie wygląda to najlepiej. ? Ale za rok mi się uda - zaręcza.

Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta

Wymieniamy z Bogdanem, moim towarzyszem kilka słów. Obiecujemy sobie rozmowę. Przecież na trasie obowiązuje cisza.

Wschodzi słońce. I nagle dociera do mnie po co tu jestem ?Przecież dobrze wiesz co masz zrobić żeby mnie usłyszeć?. Wewnętrzny głos jest i wyrazisty. Chce mi się iść.

Pola ciągną się po horyzont. Szutrową droga dochodzę do Darnawy. Krzyż i dziesiąta stacja - Jezus zostaje obdarty z szat.

Fot. Michał Hałas/Agencja Gazeta

Dwa kilometry dzielą mnie od następnej stacji. W końcu dostrzegam jak w oddali, obok ambony odpoczywają dwaj mężczyźni. To ojciec i syn. Przez chwilę zostaję na stacji - Chrystus zostaje przybity do krzyża.

Fot. Michał Hałas/Agencja Gazeta

Bolą już nie tylko nogi, ale ręce. Ojciec chłopaka klepie mnie po ramieniu. - Bóg się raduje, że z nami idziesz -  mówi. Obaj znikają za skarpą. Więcej ich nie zobaczę. Śniło mi się?

Przed Chociulami docieram do skrzyżowania z asfaltową drogą. W dali widzę chyba mglisty zarys słynnego posągu z rozpostartymi ramionami. Świebodzin na horyzoncie? Nic z tego. To tylko wielki słup energetyczny.

Dwunasta stacja - Chrystus umiera na krzyżu.

Bogdan pracuje w zielonogórskiej hurtowni. Jest ojcem i mężem. Na wyświetlaczu komórki widzę postać Chrystusa. 44-latek jest katolikiem od zawsze. Codziennie chodzi do komunii.

- Nie było mi łatwo, chociaż jestem związany ze sportem. Całe życie trenowałem piłkę nożną - opowiada Bogdan. Pielgrzymki to dla niego nie pierwszyzna. Ma za sobą wyprawę do Częstochowy, ale nocne 46 km nauczyły go pokory i wytrwałości.

Fot. Michał Hałas/Agencja Gazeta

- Myślałem, że nie dam rady. Szwankowały mięśnie, Achilles, pachwiny A jednak, udało się. I to jest piękne. Wiara w Chrystusa czyni cuda. Ale czym to jest w obliczu jego męki. Było ciężko, ale nikt nas nie opluwał, nie szydził, nie bił. W każdej chwili mogliśmy odpuścić. Wokół sami sprzymierzeńcy. A Chrystus? Był biczowany, kaleczony, przybijany do krzyża. Wiedział, że idzie na śmierć. Podczas tej drogi co raz bardziej to do mnie docierało.

Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta

Wchodzę znów na polne ścieżki. Najpiękniejszy, ale piekielnie trudny odcinek. Całe ciało woła o odpoczynek. Widzę kolorowe ule w pasiece, w których odbija się słońce.

Pod drzewem leży kilku pielgrzymów. To już właściwie finisz. Ostatni przystanek przed figurą Chrystusa Króla. Tylko jak się podnieść? Nogi niektórych właściwie przestały pracować. Podnoszą się z mozołem, najpierw na kolana. Opadam na skarpę przy drzewie.

Fot. Michał Hałas/Agencja Gazeta

Jezus zdjęty z krzyża. To przedostatnia stacja.

Radek jest szewcem, ma małą firmę. 31-latek mieszka w Zielonej Górze. - Wziąłem udział w marszu z dwóch powodów: raz, żeby pogłębić się duchowo, a dwa, żeby sprawdzić samego siebie. Podjąć wyzwanie fizyczne. Niosłem też ze sobą dwie intencje: o rodzinę, bo mam drugie dziecko w drodze i o poszerzenie działalności. Nie przygotowywałem się jakoś specjalnie. Ogólnie dużo chodzę, trochę biegałem.

Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta

Też mówi o kryzysie. 12 stacja to była prawdziwa walka: odciski, ból w nogach. - Za rok też pójdę i na pewno będę nakłaniał niezdecydowanych.

Dźwigam się z trudem. Dla Roberta Korzeniowskiego, to może spacerek, ale dla takiego jak ja, który waży 90 kg, mordęga. Przechodzę jeszcze 200 metrów i nie mam wątpliwości. To na pewno nie jest słup energetyczny. Widzę przed sobą wielki posąg Chrystusa Króla, o którym rozpisywał się świat.

Pod cokołem witają mnie przyjaciele, pozdrawiają skrzyżowanymi rękoma. To była dla mnie ekstremalna droga krzyżowa.

Fot. Anna Krasko/Agencja Gazeta

- Gdy ktoś mówi, że trzeba być dobrym na co dzień, a nie przejść 40 km i grzechy z głowy, to odpowiadam, że w ogóle nie o to chodzi. Wiadomo, że trzeba być dobrym na co dzień. Ale to była szansa, żeby się sprawdzić, żeby spojrzeć w głąb siebie. Współczesny człowiek goni nie wiadomo za czym. Takie przeżycia duchowe pomagają spojrzeć na życie inaczej. Na pewno pójdę w przyszłym roku. Muszę pochwalić organizatorów, świetnie to zrobili. Były dostępne aplikacje na telefon, gdzie można było podejrzeć trasę, poczytać rozważania, mieliśmy też latarki - zachwala pani Marzena.

A ja? Nie wiem, czy pójdę. Ból barku na razie ustąpił.

Prof. ks. Andrzej Draguła, dyrektor zielonogórskiego Instytutu Filozoficzno-Teologicznego im. Edyty Stein, autor książki pt. Copyright na Jezusa, w ekstremalnych drogach krzyżowych widzi znak czasów. - Zawsze forma pobożności odpowiadała epoce, tak jak profilowi pielgrzymów, ich charakterom i tożsamości. Pobożność jest adekwatna do okoliczności, czasów, stylu życia. Ona zmienia się na naszych oczach. W historii mieliśmy Szymona Słupnika, pustelników, czy ekstremalne rekluzy. Dziś mamy choćby pielgrzymki harleyowców - komentuje ks. Draguła. Zastrzega: - To formy nie dla każdego. Raczej dla tych, którzy szukają w przeżyciu religijnym  form nietypowych, pociągających, czy nadzwyczajnych. Czyli szukają przysłowiowej adrenaliny, tak widziałbym to zjawisko, sam należąc do ludzi starej daty, którzy adrenalinę wciąż czują śpiewając gorzkie żale.