Jak pobiegliśmy i powstała drużyna Gazety [BOHATEROWIE PRZYTOKU]

W sobotę o 11 znów staniemy na starcie półmaratonu w Przytoku. I znów mamy prośbę, trzymajcie za nas kciuki, najmocniej ze debiutantów.

AGATA MICHALAK

Gdzieś kiedyś przeczytaliśmy, że półmaraton to bieg szczęśliwych ludzi, bo z jednej strony już spore wyzwanie dla debiutanta, ale jeszcze nie tak wyniszczające jak cały maraton.

Ładnie to brzmiało. Cel został kupiony. Czas i miejsce nakreśliły realia: kwietniowy półmaraton lubuskiego TKKF w Przytoku. Była zima roku 2011. A Zielona Góra dopiero czekała na biegowy boom.

AGATA MICHALAK

Jak przygotować się do startu w dłuuugim biegu? Pomógł trener Remigiusz Wierzbicki ze Świebodzina. Rozpisał treningi. W redakcji Gazety Wyborczej kilka osób podjęło wyzwanie 10 tygodni przygotowań. Postanowiliśmy udostępnić rozpiskę dosłownie wszystkim chętnym, by namówić do przygotowań. I wtedy się zaczęło! Ludzie chcieli trenować wspólnie w grupie. To był strzał: mnóstwo nowych znajomości oraz energii ze spotkań na treningach w gronie kilkudziesięciu uśmiechniętych biegaczek i biegaczy.

AGATA MICHALAK

Nie przeszkadzał nam mróz, śnieg, wiatr, deszcz czy błoto. A w kwietniu ukończyliśmy półmaraton. Ogromna frajda. Rzeczywiście byliśmy szczęśliwy. I pobiegliśmy dalej...

AGATA MICHALAK

Dla wielu z nas kulminacja pierwszej gazetowej akcji stała się początkiem przygody z bieganiem. Weszło nam w krew, poznaliśmy dłuższe dystanse, inne imprezy biegowe, ale do Przytoku pozostał ogromny sentyment. Dlatego od debiutu już rok w rok zapraszamy ludzi, by wyszli z domów i trenowali z nami.

AGATA MICHALAK

Dopóki Wy korzystacie z zaproszenia, dopóty nasza akcja ma sens, a biegowa drużyna Gazety Wyborczej zyskuje nowych przyjaciół.

AGATA MICHALAK

Po co nam to bieganie? Jakby delikatnie sparafrazować boksera Przemysława Saletę, odpowiedź może być np. taka:  Po nic. Robisz różne rzeczy w życiu, bo je lubisz, bo są wyzwaniami.

Nie każdy może zostać mistrzem, ale każdy może czegoś się dowiedzieć o sobie, nauczyć i zobaczyć kawałek świata. Samo w sobie bieganie jest drogą, a starty, takie ten w Przytoku, to motywacja i odświętny dzień w treningowej codzienności.

AGATA MICHALAK

Jest jednak chyba tak, że każdy podchodzi do biegania na swój sposób. Tydzień przed Przytokiem zorganizowaliśmy sobie integracyjny trening. I tam zapytaliśmy kilkoro trenujących z nami, dlaczego dali się w to wciągnąć.

Pamięta doskonale, przygodę z bieganiem zaczęła w 2012 r. Do niemożliwego namówił ją Łukasz Woźnicki, wtedy dziennikarz Gazety Wyborczej w Zielonej Górze, dziś redaktor w Wyborcza.pl. - Lubiłam go, wierzyłam mu i stwierdziłam, że skoro inni mogli przygotować się w 10 tygodni, to dlaczego ja miałabym nie dać rady? - wspomina biegowe początki Monika Suder, zielonogórzanka, społeczniczka z Fundacji Lyada, dziennikarka, koordynatorka jednego z 16 w Polsce TechKlubów, autorka książki Grzesznicy się nie rumienią.

AGATA MICHALAK

Biegam, bo bieganie jest dla mnie terapeutyczne. Bardzo wiele spraw poukładałam sobie w głowie. To po pierwsze. Po drugie, dla kondycji. Nigdy nie byłam kanapowym leniem, zawsze uprawiałam jakiś sport, otarłam się chyba o każdy prócz boksu. Przy tym ciągle sobie powtarzałam, że nigdy nie będę biegać. Chodziłam do szkoły sportowej, gdzie musieliśmy biegać. A ja się stawiałam i robiłam wszystko, by się wymigać. Jak widać nigdy to mocne słowo -  opowiada. Korzyści wynikające z biegania Monika wylicza jednym tchem. - Lepiej się wysypiam, lepiej się czuję, jestem dotleniona. Mam więcej energii. Działam na wysokich obrotach, przez cały tydzień żyję aktywnie. Wstaję o piątej rano i jadę do pracy w Sulechowie. W weekendy prowadzę program. Czas na pisanie, czyli moją pasję, znajduję w nocy. Sport sprawia, że daję radę - mówi.

AGATA MICHALAK

Emocje przed startem? - Mam cykora. Nie wiem, czy przez tę nową dietę dam radę. Ale najbardziej boję się tego, co będzie potem. Teraz mam cel, chodzę regularnie na treningi. Plan życia rozpisałam co do minuty. Zaprzyjaźniłam się z ludźmi, przywiązałam do nich. A jak już wbiegnę na metę? Po Przytoku wszystko się skończy? Nie chcę! Trzeba będzie wyznaczyć nowy cel.

Wszystko zaczęło się na kanapie. Od żony, Agnieszki. Próbowała różnych sztuczek, by po zimie wyrzeźbić sylwetkę i móc latem pokazać się na plaży. Niewinnie spytała: może pobiegamy? Niezobowiązująco rzucony pomysł zbiegł się z rozpoczęciem biegowej akcji w ?Wyborczej?. Odparłem: kochanie, idź i pobiegaj sobie. A ona mi na to: sam se pobiegaj ? wspomina Marek Bryszkowski, tata trójki dzieci, pracownik firmy ubezpieczeniowej.

AGATA MICHALAK

Marek skorzystał z porady małżonki. Poszedł biegać. - Na początku trochę się bałem, bo byłem po kontuzji. Wcześniej grałem tylko w tzw. wioskową piłkę. Ale stwierdziłem, że a tam, co mi szkodzi - powiada.

Początki były trudne. Na pierwszym treningu, po dwóch kilometrach Marek upadł na twarz. - I nie mogłem się podnieść. A potem było już coraz lepiej - mówi. Coraz lepiej można wymierzyć w startach: dziesięć półmaratonów, w tym trzy w Przytoku. Życiówka? 1 godz. 32 min we Wrocławiu. - I to już chyba będzie nie do pobicia. A na pewno nie w Przytoku, bo trasa jest zupełnie inna - zaznacza.

AGATA MICHALAK

I te wspaniałe przyjaźnie, zawarte w biegowej drużynie. - Myślę, że także dlatego wszystko tak długo się trzyma. Samemu ciężko byłoby biegać. W grupie raźniej - przekonuje.

W końcu do Marka dołączyła i żona. Biega od roku, z poważnymi sukcesami.  - Wariatka. W pierwszym roku przebiegła maraton. Czyli szybko dogoniła mnie w osiągnięciach, choć to ja zacząłem wcześniej. Szczerze powiedziawszy, jestem pełen podziwu, bo do końca nie wierzyłem, że jej się uda. Ba, i jeszcze ją w tym uświadamiałem! Uznałem przewrotnie, że demotywacja będzie najlepszą motywacją - przekomarza się Marek i cieszy, że jego strategia wsparcia przyniosła skutek.

Biegają też dzieci. Daniel (lat 11), Olivia (rok młodsza) i ośmiolatek Robert startują w biegach dla najmłodszych, które zwykle współtowarzyszą dużym biegowym imprezom.

Co mnie kręci w bieganiu? Stawianie sobie celów. Takich jak pobicie własnej życiówki albo pokonanie rywala, z którym nigdy nie wygrałem. To gwarantuje największe emocje, adrenalinę i satysfakcję. Kupa ludzi biega dla samego biegania, ale w głębi duszy chyba każdy z nas chce być lepszy od tego, który cały czas był przed tobą.

- Och, jak sobie przypomnę te zwolnienia z WF-u, to wykręcanie się od ćwiczeń w szkole... - łapie się za głowę Karolina Śliwińska z Zielonej Góry. A teraz?

W nogach ma już kilkanaście startów w biegach na 10 kilometrów (przestała nawet liczyć), Półmaraton Zielonogórski i dwa lata intensywnych treningów. ? Do wszystkiego trzeba dojrzeć - uśmiecha się. Pierwsze biegowe kroki postawiła, gdy skończyła 40 lat. ? Nie byłam przygotowana. Wcześniej sporadycznie chodziłam na pilates, jeździłam z dziećmi na rowerze. Bieganie zawsze mi się podobało, tylko brakowało mi motywacji. Trafiłam na stowarzyszenie Zielona Góro Zacznij Biegać i organizowany trening od zera. Postanowiłam biegać dla zdrowia i poprawy kondycji. Z każdym kolejnym treningiem szło mi lepiej. Wtedy bieganie zaczęło mnie wciągać zupełnie na serio ? opowiada Karolina.

AGATA MICHALAK

Trenuje popołudniami, w ciągu dnia pracuje jako referendarz sądowy. - Lubię się spotykać z biegową drużyną, właściwie drużyną przyjaciół. Każdy z nas ma inny zawód, inną sytuację zawodową, osobistą. To drużyna ciekawych ludzi.

Przed Karoliną kolejne duże wyzwanie: Półmaraton Przytok. - Boję się, nie powiem. Po zimie kondycja spadła. I ja nie jestem już najmłodsza. Ale co mi tam. Spróbuję! 

Oj, kiedy to było! Zacząłem biegać w1968 r., jeszcze jako nastolatek. Zanim to było modne ? śmieje się Jarosław Hyła. Ma troje dzieci i czworo wnuków, pracował w biurze projektowym.

Chodził do szkoły sportowej, gdzie pokonywał średnie dystanse. Po 5, 10 kilometrów. - I po 40 latach wyczytałem w Wyborczej o biegowej akcji. Najpierw z żoną podchodziliśmy do sprawy sceptycznie. Przecież jesteśmy, hm, wiekowi. Ale jakoś tak... Pokusa przeważyła. Wiesia biega ze mną, a ja biegam z nią - opowiada. Przed nim już trzeci (a może czwarty?) Przytok. - Moja życiowka to godzina czterdzieści dwie - chwali się.

AGATA MICHALAK

Po co biega? - Ja po prostu czuję się młodo. Wracam do czasów, gdy miałem 19 lat. Jak zdrowie pozwala, to dlaczego nie? A nasza grupa jest jak jedna wielka, biegowa rodzina.

Patrycja, sekretarka sądowa. Z jej twarzy nie schodzi uśmiech. Biega od roku. Co ją podkusiło? - Cóż, niespodzianki nie będzie. Chciałam zrzucić kilogramy. I... udało się. Minus czternaście kilo - ogłasza dumnie.

AGATA MICHALAK

Teraz biega trzy razy w tygodniu, średnio robi ok. 30 kilometrów tygodniowo. Przy sprzyjających okolicznościach przyrody czasem nawet 50. - I wtedy najszybciej chudnę - podkreśla. - Cel osiągnięty, ale nie spoczywam na laurach. Trenuję dla utrzymania sylwetki i po prostu, dla zdrowia ? mówi.

AGATA MICHALAK

Jest coś jeszcze. Odskocznia od siedzącej, biurowej pracy. - Trzeba się trochę rozruszać, wyprostować.

W sobotę pobiegnie w półmaratonie już po raz szósty. Poprzedni sezon zakończyła maratonem. -Euforia, euforia i jeszcze raz euforia! To człowiek czuje, gdy wbiega na metę. Uwaga, to zaraźliwe i uzależnia. Nawet bardzo.

AGATA MICHALAK

AGATA MICHALAK

AGATA MICHALAK

AGATA MICHALAK

AGATA MICHALAK