Zielonogórzanki mają kota [ZDJĘCIA I OPOWIEŚCI]

Pierwszy raz zobaczyłam go w e-mailu od kolegi. To było coś tak brzydkiego, że aż pięknego. Jednak z pewnością oryginalnego. Kot był łysy. Przedziwny stworek, o wyglądzie małego, chudego kosmity. Pomyślałam, że muszę go, a właściwie ją, mieć. No, i była przeceniona! (śmiech). Dziś nieustannie przypominam Felce, że jest kotką z przeceny. Potem pojawił się drugi kot, Hades. Z tej samej matki, ale następnego miotu. Bo u nas tak jest, że "każdego po dwa". Dwa psy, dwoje dzieci, ja też nie jestem sama, to i kotka musiała mieć kumpla do zabawy.

To rasa Peterbald. Nazywam ją "kompromisową". Gdy domownicy kłócą się, czy kupić psa czy kota, to najlepiej wybrać właśnie Peterbalda, bo to takie "kotopsy".

Nazywamy ją "Felka terrorystka" albo "Felka asystentka". Rządzi domem, wszędzie musi być pierwsza. Przejęła dowództwo nad naszym pitbullem, z którym, po 15 latach, pożegnaliśmy się dwa tygodnie temu. Nie jest łatwo dorosłemu psu zaakceptować w domu kotkę, w dodatku łysą, przedziwną. Ona znalazła sposób, by wkupić się w jego łaski. Pies był alergikiem, nie mógł jeść niczego poza swoją karmą. Felka kradła więc jedzenie zewsząd, skąd się tylko dało i karmiła nim pitbulla. Pewnego dnia nakryłam ich na tym. Patrzyłam tylko kątem oka, jak kotka, stojąc na stole, zahacza pazurami pierogi i po kolei, bezszelestnie, zrzuca je wprost do pyska psa. Tak wyglądała ich miłość.

Raz Felka uratowała życie Hadesowi. Była późna jesień, właściwie już zima. Nie zauważyliśmy, że kot został na zewnątrz, przed domem. A te koty kiepsko znoszą chłód. Felka zaczęła się nerwowo się zachowywać, wskakiwać na mnie. Sama zaprowadziła mnie pod drzwi, za którymi stał jej zziębnięty brat.

Dom bez zwierząt jest pusty. Po tym poznaję ludzi. Jeśli są dobrzy, to kochają zwierzęta.

Nigdy nie byłam "kociarą", bynajmniej! Trzymałam się przekonania: kot, czyli istota nieufna, nie potrzebuje człowieka. Znacznie bliżej mi było do "psiary". Skąd więc trzy koty w naszym domu?

Najpierw był Kazik, nasz "pierwowzięty". Zostałam postawiona przed faktem dokonanym i wręcz "zaciągnięta" do schroniska. Kiedy dojrzałam do decyzji, pojechałam tam już świadomie. Zobaczyłam blisko 30 kotów; wszelkiej maści, wzrostu i wieku. Dostałam oczopląsu. Ostatni kot, którego nam pokazano, wykonał dwa kroki w kierunku drzwi, po czym odwrócił się do nas i zawadiacko miauknął. Zupełnie, jakby chciał powiedzieć: "ja jestem gotowy, a wy?". Byłam więc pewna, że to ten kot. To on nas wybrał. Mądry, wyrozumiały, spokojny. Miałam wrażenie, że nie patrzę w oczy kotu, tylko po prostu człowiekowi.

Widać było jednak, że ciężko znosi rozłąkę. Kiedy wracaliśmy z teatru, był bardzo stęskniony. Cały czas czekał. Pomyśleliśmy, że powinien mieć towarzystwo. Podjęłam decyzję, że kolejny kot będzie taki, którego nikt inny by nie chciał. Czyli kulawy, bez oka albo bardzo stary. Znalazłam fundację "Pomagajmy kotom", która ratuje koty działkowe - z jednej strony dokarmiane, z drugiej trute i mordowane. Zaproponowano mi kotkę po okropnych przejściach, nawet nie chcę o tym opowiadać. Znów to poczułam, że to jest ta kotka. Pojechaliśmy po nią do Poznania. Sonia była bardzo nieufna. Przez pierwsze tygodnie mieszkała pod wanną, później przeniosła się pod łóżko. Kaziu siedział przy nowej domowniczce jak pies, nie odstępował jej na krok. A ja oswajałam ją małymi kroczkami, nie wyciągałam na siłę spod tej wanny. Wiedziałam, że po tylu latach niepewności nie zmuszę jej do niczego. Wychodziła jeść tylko pod naszą nieobecność. Pierwszy raz dała się dotknąć po pół roku. To był wzruszający moment, jaki pozwoliła nam wspólnie przeżyć.

Myśleliśmy, że mamy już dwa koty i na tym koniec. Aż w naszej okolicy zaczął się szwendać kotek. Ewidentnie domowy. Łasił się do wszystkich, miauczał, chciał być głaskany. Kompletnie nie radził sobie na dworze, a za chwilę miała przyjść zima. Nie wchodził przez okno do piwnicy, jak inne koty, tylko siedział cały czas na zewnątrz. Wahaliśmy się, w końcu mieszkaliśmy wtedy na 30 metrach mieszkania teatralnego. Wątpliwości rozwiały się w straszną ulewę. Zobaczyliśmy go jak siedzi w tym swoim okienku do piwnicy. Deszcz na niego siąpił, a on nic. Ernest powiedział mi wtedy: "wiesz, dlaczego on nie chce wejść do środka? Ciągle liczy, że jego pan go znajdzie. Nie może się chować". Łzy leciały mi ciurkiem aż do rana. Następnego dnia oznajmiłam: bierzemy go! I tak trafił do nas Boguś. Gdy tylko wszedł do domu, poczuł się jak panisko. Ogon do góry, dumna postawa. Był u siebie.

Między Sonią i Kazikiem jest miłość, oni są po prostu parą. Między Kazikiem a Bogusiem jest braterska miłość; piorą się i kochają na zmianę. Sonia z Bogusiem? Tolerują się, ale nigdy nie doszło między nimi do ostrej wymiany zdań.

Od całej gromady czujemy wielką wdzięczność, bezinteresowną miłość i ciepło. Wyczuwają doła czy chorobę, kładą się i tulą.

Nie wyobrażam sobie domu bez naszych sierściuchów. Nie wyobrażam sobie, bym miała się ich pozbyć, bo w naszym życiu pojawiła się córeczka. Przeciwnie, cieszę się, że Marianka wychowuje się w towarzystwie zwierząt i poznaje miłość, nie tylko tę ludzką.

Wszystkich rozczulają małe, puchate kuleczki z reklamy. Duże wzięcie mają rude i tricolory. A ja wiedziałam, że chcę koty, które mają małe szanse na adopcję i ciężko będzie im znaleźć dom. Jestem przykładem na to, że dorosły kot może się tak samo przywiązać do właściciela, jak ten wychowywany od małego. Obecnie mam w domu dwa - szarego Ryśka i Śnieżka vel Białego - a raczej to one mają mnie.

Rysiu trafił do mnie ponad dwa lata temu jako pięcioletni kocur, po strasznej traumie. Przez kilka dni siedział pod szafkami w kuchni. Ale w końcu zaczął mruczeć i mówić do mnie. Zachowuje się trochę jak pies: przybiega na zawołanie, rozmawia - jest bardzo gadatliwy. Obraża się, jak wyjeżdżam, a jeszcze bardziej - gdy w końcu wracam. Zawsze trzeba go udobruchać. Rysiek jest filozofem, myślicielem... i mruczy najgłośniej na świecie, a te dźwięki rozpraszają wszystkie smutki i zmartwienia. Biały Śnieżek jest z nami od zeszłej wiosny.Ma zupełnie inny charakter - jest strachliwy, ale bardzo potrzebuje czułości. Kocha jeść - wystarczy, że ktokolwiek idzie w stronę kuchni, Śnieżek już tam jest i w geście rozpaczy rozkłada się na krześle, żeby pokazać jak umiera z głodu.

Dzięki kotom nie potrzebuję budzika - dokładnie wiedzą, o której wstaję do pracy i robią wszystko, żeby mnie obudzić i dostać michę... Mistrzem budzenia był mój kot Elmo, który w zeszłym roku przegrał długą walkę z chorobą. Kiedy był głodny, potrafił nad ranem bezczelnie zrzucać książki albo przedmioty z półek, a kiedy już siadałam na łóżku na w pół obudzona, patrzył się na mnie jakby nigdy nic z niewinną miną: "no wiesz, samo spadło... ale skoro już wstałaś, możesz mnie nakarmić". Elmuś był wyjątkowy. Przyjechał do mnie z woreczkiem małych nakrętek. Potrafił je aportować w pyszczku jak pies... zawsze będzie miał szczególne miejsce w moim sercu.

Archiwum prywatne

Tak, koty są niepokorne, wybredne, aroganckie, nieprzewidywalne. Potrafią się sobą zająć, ale potrzebują kontaktu z człowiekiem, chociaż nigdy się do tego nie przyznają. Potrzebują nas, ludzi, tak samo jak my ich. Organizacje pomagające zwierzętom i schroniska pełne są dorosłych, wspaniałych kotów, które czekają, żeby z głośnym mruczeniem wkroczyć w nasze życie, które już nigdy nie będzie takie samo - obiecuję!

Dom bez zwierząt jest jak akwarium bez ryb. Wychodząc z tego założenia, przygarnęłam Lusię (7 l.) i Vicky (prawie 4 l.)

Lusia pochodzi ze wsi Słone. Zabraliśmy ją, kiedy jeszcze mieściła się na dłoni. Jest więc typem kota-filozofa (każdy kot ma swój charakter, dlatego tak je kocham). Zawsze chętnie bawiła się i skakała, ale najbardziej lubiła spędzać czas samotnie, w zamyśleniu. Żyła w swoim świecie. Postanowiliśmy wziąć drugiego kota, by zapewnić jej towarzystwo. Vicky (imię od bohaterki filmu Woody'ego Allena "Vicky. Cristina. Barcelona", który uwielbiam), została przygarnięta ze schroniska. Miałam nadzieję, że dwie dziewczynki dogadają się ze sobą... Tak się jednak nie stało. Nowa, mała kotka urosła na dużą, czarną kocicę i zdominowała Lusię. Lusia do dziś jest na mnie za to śmiertelnie obrażona i od trzech lat się do mnie "nie odzywa". Nie pozwala się wziąć na ręce, nie daje się głaskać. Akceptuje tylko mojego syna, bo w momencie przyjścia Vicky, nie było go w domu. Nie jest więc współwinny.

Vicky wkroczyła na teren Lusi. Spotkały się dwa różne charaktery. To tak, jakby do pracy przyszła nagle młoda, bezkompromisowa cwaniara i zaczęła ustawiać swoją bardziej doświadczoną przełożoną.

Ostatnio zaczynają leżeć koło siebie, wędrować za sobą. Potrafią jeść z jednej miski. Ale potrzebowały na to prawie czterech lat. Wiem, że gdyby jednej zabrakło, drugiej byłoby smutno. Już się kumplują, tylko na swój sposób. Pewnie nawet bawią się razem, ale tylko wtedy, gdy my tego nie widzimy.

Archiwum prywatne

Lusia uwielbia wszystko, co szeleści, stąd jej umiłowanie do gazet. Natomiast Vicky "gra w siatkówkę", czyli odbija łapkami piłkę ulepioną z aluminiowej folii.

Z kotami jest trochę jak z małymi dziećmi. Vicky budzi mnie już przed szóstą rano i liże mnie po głowie tak długo, aż nie wstanę i nie dam jej jeść. Czy potem mogę spokojnie wrócić do łóżka? O nie, po jedzeniu Vicky koniecznie musi grać w piłkę.

Ktoś, kto kocha zwierzęta, będzie z nimi rozmawiał jak z dziećmi. Mam koleżankę, która tak właśnie traktuje swojego kota i dwa psy, ponieważ nie ma dzieci. Kiedy któreś ze zwierząt ma urodziny, ona piecze tort i wtyka świeczkę. I zwierzęta ze smakiem go jedzą. Ja mam syna, więc do swoich kotów mówię tylko "moje dziewczynki". Może ktoś z zewnątrz pomyślałby, że głupia baba?

Koty czują, mają swoje humory. Są radosne, smutne, obrażone. Zupełnie jak ludzie. Trochę szkód mi narobiły, nie powiem. Moja nowa kilkumiesięczna sofa jest już dokumentnie podrapana. Ale w porównaniu z tym, co one mi dają... Są nieocenionymi terapeutami. Gdy wracam do domu zmęczona i wściekła, wystarczy, że spojrzę na te moje kochane koteczki... One wyczują wszystko. Przychodzą, tulą się, mruczą. I od razu cała ta złość spływa.

Pianka pojawiła się w moim życiu ponad trzy lata temu. Mały kociak o wystraszonych oczach siedział za kanapą przez dwa pierwsze dni pobytu w moim domu. Pianeczka wraz z siostrą Jaśminą została uratowana z budowy trasy S-3. Ich rodzeństwo i matka zginęli pod kołami samochodów. Nigdy nie chciałam mieć kota, ale chwilowa słabość typu "może jednak..." skutkowała tym, że koleżanka natychmiast po tych słowach dostarczyła mi uratowaną od tragicznej śmierci kotkę. Wystarczyło jedno spojrzenie i wiedziałam, że jej nie oddam. Miała mieć na imię Blanka, ale ktoś ze znajomych zapytał "Jak? Pianka?" i już wiadomo było, że tak zostanie. W języku angielskim nazwana została Mousse, bo żaden z moich obcojęzycznych przyjaciół nie był w stanie zapamiętać imienia Pianka.

Pianucha jest absolutnie rozpieszczonym kotem, który był przeze mnie (przyznaję to publicznie) przekarmiany. Nie była miłą kotką wskakującą na kolanka. Do czasu. Odkąd przeprowadziłyśmy się na wieś i Pianka całymi dniami biega po podwórku to zrobiła się smukłą kocicą, która w wolnej chwili przychodzi na pieszczoty do łóżka i pozwala się nawet głaskać, a czasem i przytulać. Malutka, zaniedbana koteczka zmieniła się w prawdziwą kocią piękność. Tym bardziej, że w bonusie od losu dostała łatkę w kształcie serca. Choć nadal uważam, że to kotka z charakterkiem i potrafi być niebywale wredna, to kocham ją najmocniej, bo jest moją towarzyszką życia i członkiem naszej rodziny.

- Nie używamy słowa "bezdomne", raczej dzikie, wolno żyjące. Są jak sarny w lesie. Ile ich może być w Zielonej Górze? Kto to zliczy, chyba tylko miejski kociarz pan Miron - mówi Katarzyna Sobieszek, rzeczniczka zielonogórskiego schroniska.

Imprezę z okazji Światowego Dnia Kota organizują wspólnie Inicjatywa Dla Zwierząt razem z Centrum Przyrodniczym przy ul. Dąbrowskiego. Jest rozłożona na dwa dni i potrwa w godz. 15.30-17 (piątek, 17 lutego) oraz między godz. 13 i 18 w sobotę (18 lutego). Co się w tym czasie wydarzy?

W programie m.in. budowa kocich budek, tworzenie zabawek dla kotów i porady, jak pomagać kotom. W sobotę będzie można porozmawiać z behawiorystą i podpytać o swojego kota. Nastąpi też prezentacja strony Zielona ma kota.

Nie zabraknie kociego bazarku, kociej literatury i kocich pocztówek.

- W zielonogórskim schronisku przebywają obecnie 73 koty. W domach tymczasowych 50 - informuje Katarzyna Sobieszek, współorganizatorka Światowego Dnia Kota.

Poznajcie Tofika (rudy) i Figę (czarna), koty Artura Łukasiewicza, redaktora naczelnego "Gazety Wyborczej" w Zielonej Górze.